Duchka

Jee, ik heb een obsessietje. (Ik heb geweldig m'n best gedaan om dat afschuwelijke woord te vermijden, maar zie, het staat er - niet toevallig als verkleinwoord.) Een obsessietje met Duchka Walraet. Ik wil alles van haar weten. Niet òver haar - eigenlijk met accent aigu, maar werkt niet meer op mijn toetsenbord -, maar vàn - zelfde probleem - haar. Ik wil het uit haar mond horen. Op YouTube kom ik wat dat betreft al redelijk aan mijn trekken, maar ik wil meer.

(Ik heb moeite om dingen (of mensen) die ik niet begrijp een plaatsje te geven. En Duchka Walraet begrijp ik nog niet voldoende. (Ja, ik wil alles en iedereen begrijpen. Iemand niet begrijpen, maakt me erg ongemakkelijk.))

Er staat een soort meeting met haar in de steigers, maar die heeft zich nog niet geconcretiseerd. Als het aan mij ligt, echter, kan daar spoedig werk van worden gemaakt. Dan neem ik gezellig een avondje vrij van mijn werk, of het kan natuurlijk ook overdag, afhankelijk van hoe het Duchka uitkomt. Afhankelijk van hoe drukbezet ze is, hoe belangrijk ze is.

In de steigers, zei ik, een meeting in de steigers. Maar dat is misschien wat voorbarig. Er is met de alomgeprezen Geert Simonis namelijk een tussenpersoon in het spel. Wat mij betreft hoeft die daar niet tussen te staan, maar hij schijnt er tussen te moeten staan omdat hij Duchka en mij kent, en ons zodoende ergens samen zou kunnen brengen. Sociale conventies, weet u. Dat zou een dineetje ofzo kunnen zijn, die gearrangeerde meeting. Of iets anders. Met Geert erbij dan, kennelijk. Maar eerlijk? Het liefst zou ik met Duchka alleen zijn. Dan kunnen we meteen alle smalltalk overslaan. Geen idee hoe zij erover denkt. Ik zal het haar eens voorleggen. Bij deze eigenlijk.

(Overigens heb ik niks maar dan ook niks tegen Geert Simonis. Hier vindt u daarvan het mooiste bewijs.)

Maar wat ik eigenlijk aanvankelijk wilde zeggen: dat ik geïntimideerd ben door haar. Door Duchka Walraet. Jee, ik ben super geïntimideerd door haar - écht. Nu al, zonder haar zelfs maar ontmoet te hebben, heb ik, met name, een tinteling in mijn rechterarm van de, euh, stress(?). Stress om Duchka Walraet te ontmoeten. Ze is zo enorm ad rem, kijk maar op YouTube. En op Twitter is ze ook heel markant. Nee, verbaal ben ik sowieso haar mindere. Mijn enige 'wapen' is mijn nietsontziende eerlijkheid. Geen woord van wat hier staat is gelogen. En ook al lopen ironie en eerlijkheid in elkaar over. Au fond is dit héél eerlijk.

(De stress om Duchka Walraet te ontmoeten. Wat zal ze van me denken? Een instant-lulletje dat maar wat staat te stamelen? Zal ik haar zo vertederend vinden als ze zich voordoet? En even vals? Ik wil het zo graag weten. Vooral dat van die valsheid.)

Mijn enige 'wapen' is mijn eerlijkheid. Die zal cruciaal zijn als ik haar ontmoet. En ik zal een mentale buffer voorzien. Ik zal een afgang incalculeren. Zodat ik er een beetje kalm onder blijf. Misschien is ze zélf heel timide als het erop aan komt? Zo benieuwd.

Als je dit leest, Duchka, leggen we de spreekwoordelijke agenda's dan eens samen om een meeting vast te leggen? Alleen als jij dat ziet zitten, natuurlijk. Doen we?
Ik weet ook niet waarom ik het zo graag wil. Misschien omdat ik het een spannend idee vind.