In het danscafé toonde ik mijn vriend de oplichtende digitale klok van mijn gsm. 03:13. "Je krijgt 100 euro van mij als je om half vier die mooie Spaanse naast je een tong gedraaid krijgt". Hij had 17 minuten, maar wist dat het onbegonnen werk was. En hoe meer minuten ik hem zou geven, hoe lastiger hij het zou krijgen. Hij probeerde het dus niet eens en nog voor half vier verlieten we het café.
Toen hoefden we niet meer tegen elkaar te roepen en waren we op weg naar dat punt van het stadscentrum vanwaar we elk onze weg naar huis kiezen. Een koppeltje hield ons staande. "Ben jij Jelle Cleymans?", vroeg het meisje aan mijn vriend. "Jij bent Jelle Cleymans! Mag ik met jou op de foto?" Dat mocht. Mijn vriend deed een goeie Jelle Cleymansimmitatie en ik riep dat Jelle, die normaal om half tien moet geen slapen van zijn ouders, uit zijn raam was gekropen en nu in Leuven stevig de bloemetjes had buitengezet. Natuurlijk was dat slechts gezever, maar niemand lette op mij dus werd er ook niet verder op ingegaan.
"Er zijn wel meer mensen die sterk op een bekende persoon gelijken", zei het meisje nog. Zelf wist ze dat ze wel wat weghad van Céline Dion, maar die gelijkenis zagen mijn vriend en ik niet. Toen werd ze mee weggetrokken door haar iets nuchterdere vriend en gingen ook mijn vriend en ik ons weegs.
Ik was vreselijk schor, merkte ik op weg naar huis. Dat is omdat ik een zwakke stem heb, een die luide muziek amper kan overstijgen. Dat laatste ontneemt me dooorgaans de zin om me in danscafés te wagen. Maar ik wilde de sfeer erin houden, geen valse noot zingen.
Toen ik in mijn bed kroop was het 04:42. Dat was weer eens lang geleden. De volgende dag was ik moeër dan anders. De dag erna nog moeër.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten