Omdat hij niet onderbroken werd

Ik beluister via het Nederlandse ‘maatschappelijk debatplatform’ (ik probeer het een naam te geven) Café Weltschmerz (te vinden op YouTube, Soundcloud en misschien ook elders) een gesprek tussen Teun Gautier en Xandra Schutte. De ene is ex-journalist van De Groene Amsterdammer, de ander is daar momenteel hoofdredacteur. Het gesprek heeft als thema ‘voorbij het eigen gelijk’ (De Groene Amsterdammer maakt rond dat thema een reeks) en er wordt gepraat over polarisatie, de vluchtigheid van nieuws, sociale media en al diezelfde dingen die steeds terugkeren in dit soort gesprekken.
Meneer Gautier interviewt mevrouw Schutte en plots valt me weer op wat me al zo vaak is opgevallen tijdens audio(visuele) interviews. De interviewer stelt een vraag en wanneer die niet meteen-meteen een antwoord krijgt, voelt hij de noodzaak om een zogezegde ‘leegte’, die létterlijk al na een halve seconde ontstaat, op te vullen met een resem (aanzetten tot) bijvragen.
In dit geval gaat het als volgt.
“Zie jij tegenbewegingen [voor de polarisatie die al dan niet door de media in de hand wordt gewerkt]?”
Omdat mevrouw Schutte meneer Gautier niet onmiddellijk in de rede valt - want zo gaat dat meestal in dit soort gesprekken, de facto is het onderbreken van vragen ongeveer de norm - voelt meneer Gautier zich kennelijk genoodzaakt om verder te gaan. En dan krijg je dit:
“Waar zijn, waar zijn...? Zie jij plekken..? Je hebt natuurlijk.. Nou, we hadden het natuurlijk over het generaliseren van de media, wat natuurlijk onterecht is, en de Groene vind ik daarin wel een andere rol spelen.. Zie jij, zie jij een ontwikkeling spelen in dit gegeven? Zie jij (..) [hij praat zo snel dat ik hem niet versta] die polarisatie versterkt worden of steeds zwaarder worden, of zie je ook wel een tegenbeweging ontstaan? Zie jij media, zie jij programma’s, zie jij uitgaves die toch weer neigen te zoeken naar een nuance, of, begrijp je? (..)
Hier onderbreekt mevrouw Schutte meneer Gautier. Eindelijk.
In vredesnaam, wat was hier aan de hand? Doe eens rustig, meneer Gautier. Ademen, rustig in- en uitademen. Je eerste vraag was toch duidelijk genoeg? Waarom dan al die incoherente bijvragen daarna? Omdat je niet meteen onderbroken werd?
Toch is er niks mis met meneer Gautier als persoon. Hij lijdt alleen maar aan dezelfde ziekte als tal van andere interviewers. Ze zijn het zo gewend om onderbroken te worden (of om zelf te onderbreken) dat ze zich een hoedje schrikken wanneer ze eens niet meteen in de rede worden gevallen. Vanuit die schrikreactie - “help, ik word niet onderbroken!” - slaan ze op hol en beginnen ze te ratelen tot ze dan uiteindelijk toch uit hun lijden worden verlost door de (toch nog een beetje) behulpzame interviewee in kwestie.
Het is echt een eigenaardig fenomeen: de interviewer die klaarblijkelijk niet weet wat hem overkomt wanneer zijn gesprekspartner hem niet halverwege zijn vraag afkapt. Maar zo frappant als bij deze passage uit het gesprek tussen meneer Gautier en mevrouw Schutte heb ik het zelden geweten.
Trouwens best een interessant gesprek voor het overige.