Wat ik schrijf..

Wat ik schrijf is het waard om gelezen te worden. Ik herhaal: wat ik schrijf is het waard om gelezen te worden. Ik moet er nog wat aan wennen, maar binnenkort ga ik (zij het onrechtstreeks) bepaalde mensen lastig vallen met een selectie van teksten die ik in de afgelopen jaren geschreven heb. Enkele mensen uit mijn entourage beginnen mij alsmaar schever te bekijken omwille van het feit dat ik mijn schrijfsels slechts deel met de spreekwoordelijke twee man en een paardenkop. Ze zeggen steeds vaker dingen als: ‘ze zijn écht goed’, ‘je moet daar iets mee dóén’ en ‘het moet nú gebeuren’, en ze doen wilde voorspellingen als zou ik er spijt van krijgen als ik ‘het’ nooit zal hebben geprobeerd. Dat het vijftigers zijn die dat zeggen, mag natuurlijk niet verbazen. Wie in de vijftig is, zit altijd wel met iets waar hij spijt van heeft. Maar ik geef toe, ook ik begin zo stilaan te denken dat áls er iets moet gebeuren (waar ik nog niet zo zeker van ben), dat het dan beter nú gebeurt. Want allez ja, zeg nu zelf, Alexander, wat hebt ge eigenlijk te verliezen? Een nee hebt ge, een ja... Niet dat ik zelf iemand in ‘het wereldje’ ken die ik kan benaderen, maar iemand uit mijn entourage (het klinkt zo cool om te zeggen dat ik een entourage heb) kent misschien wel iemand die iemand kent die iemand kent. Ofzo. En als die uiteindelijke iemand niks in mijn selectie teksten ziet, dan weze het zo. Of nee, dan weze het niet zo. Dan onderneem ik gerechtelijke stappen.
Nee, c-rieus, ik denk dat wat ik schrijf er mag zijn. Het kost me weliswaar moeite om die gedachte niet lachwekkend te vinden, maar als ik mag geloven wat sommige mensen mij vertellen dan heb ik inmiddels begrepen dat de ene mijn teksten goed geschreven vindt en dat de ander ze amusant vindt. Een hardcorefan vertelde mij onlangs een beetje gegeneerd dat ze op Facebook speciaal naar mijn profielpagina surft om na te gaan of ik nog iets heb gepost. Een andere fan van het eerste uur zei dat hij nauwelijks nog naar Facebook omkijkt maar wel nog mijn activiteiten blijft opvolgen. Dat is natuurlijk prettig om te horen, zeker ook als je niet naar dergelijke complimenten hebt zitten hengelen. Nog iemand anders vindt mijn teksten trouwens deprimerend (“maar wel goed geschreven, hoor.”). Het was fijn om op Facebook met haar bevriend te zijn, maar nu ik haar gedefriend heb voel ik me weer op mijn gemak.
Ik heb een minderwaardigheidscomplex en zal eerder nooit dan zelden toegeven dat ik ergens goed in ben. Ik heb het bijvoorbeeld nooit in mijn kop gehaald om deel te nemen aan een schrijfwedstrijd, net zomin als ik het ooit in mijn kop zou halen om iets op te sturen naar een literair magazine. Want wie ben ik, Alexandertje, om een wildvreemde met mijn gezwets te gaan ambeteren? Maar tezelfdertijd zie ik natuurlijk ook hoe leeftijdsgenoten zonder noemenswaardige talenten zich op tv interessant maken en erger ik me daaraan kapot omdat ik gewoon niet begrijp dat iemand dat toelaat. “Allez, Joy-Anna.." mompel ik dan. "Dat gij dat durft. Ge zijt de middelmatigheid zelve en toch vindt gij uzelf blijkbaar interessant genoeg om zendtijd in te pikken op de nationale televisie en uzelf te promoten als de Vlaamse it-girl? Schaamt gij u niet? In uw plaats zou ik office management studeren, een job als secretaresse zoeken en één keer per week naar het theater gaan om daar naar mensen te kijken die wél kunnen acteren. Maar soit. Blijkbaar is er een publiek voor mensen zoals gij. Wat op zich natuurlijk al triestig is.”
Dus, wat is nu het plan? Ik maak een selectie van tien stukken, plak die in een Wordbestand, stuur die door naar die persoon in mijn entourage met connecties en wacht dan af wat er gebeurt.
Wat ik zelf hoop dat er gebeurt? Werkelijk geen idee. Voor mij is het vooral belangrijk dat schrijven fun blijft. Daarom, en daarom alleen, doe ik het tenslotte. Ik vind het gewoon enorm fijn om op een ongedwongen manier een A4-tje te vullen en het te hebben over precies datgene dat mij op dat moment inspireert. Weze het een verhaaltje over mijn overmatige pornoconsumptie (ik kijk vooral naar de categorieën ‘amateur’ en 'BDSM') of een meninkje over een of ander Maatschappelijk Fenomeen. Schrijven, jongens en meisjes (en iedereen die zich door geen van die categorieën aangesproken voelt), is gewoon het liefste dat ik doe.
(Als jij ook iets graag doet, mag je hieronder reageren.)