Schadevergoeding voor man die lijdt aan N-VA

Gisteren kreeg Axel Tranendecor het nieuws te horen dat hij een morele schadevergoeding van 2,9 miljoen euro zal ontvangen omdat hij al bijna tien jaar moet leven met Niet-Vaststelbare Aandoening (N-VA). Men erkent daarmee het psychisch leed dat Tranendecor als gevolg van zijn mysterieuze want onopgehelderde kwaal ondervindt. Toch reageert Tranendecor gelaten op het nieuws van de schadevergoeding. “Mij maakt het niets uit of ze mij nu 2,9 miljoen of 2,9 miljard geven. Ik zou meteen het dubbele geven om voor eeuwig en altijd van die N-VA verlost te zijn.”
De ellende begon voor Tranendecor in 2009. Een veelheid aan moeilijk te benoemen klachten manifesteerde zich zowel in zijn geest als in zijn lichaam. Een eerste doktersbezoek leverde geen resultaat op. “Het onderzoek naar N-VA stond in 2009 nog nergens”, herinnert Tranendecor zich. “De ziektesymptomen waarmee ik te maken kreeg, leken in de verste verte niet onder één noemer te passen. Naast braakaanvallen had ik ook last van verbale agressie, algehele ontevredenheid, een soort Gilles de la Tourette waarbij ik voortdurend ongewild stommiteiten zei en een niet te stillen honger naar gefrituurde snacks.”
Tranendecor trok naar Gasthuisberg in Leuven en onderging daar elk onderzoek dat je daar kunt ondergaan. “Men zag tekenen van én een depressie én van Tourette én van destructief narcisme én van sociopathie én van darmproblemen én van vraatzucht, maar een eenduidige, allesoverkoepelende conclusie kon men uit die onderzoeken niet trekken. Omdat elke diagnose dus louter op veronderstellingen zou berusten, kwam men uiteindelijk uit bij het uiterst zeldzame N-VA”, doet Tranendecor verslag.
Omdat er geen behandeling bestond voor Tranendecors combinatie van problemen en hij ook geen enkel medicijn kreeg voorgeschreven, bleef Tranendecor onverminderd met zijn gezondheid sukkelen. De facto verergerden zijn klachten nog en dat blijft zo tot op de dag van vandaag. Meer dan ooit heeft hij momenteel last van sociopathisch gedrag en braakneigingen, maar het waren vooral zijn niet-vaststelbare Tourette-symptomen die al in een vroeg stadium verergerden. “Ik zei de ene provocatieve stommiteit na de andere”, vertelt een geëmotioneerde Tranendecor. “Het was oncontroleerbaar. Ik sloot mezelf steeds vaker op omdat mijn tics het mij bijna onmogelijk maakten om nog op openbare plaatsen te komen. ‘Sos’, ‘Waal’, ‘profiteur’ en ‘poco’ waren slechts enkele van de vele verwensingen die er in gesprekken met anderen te pas en te onpas uitfloepten. Daarenboven rolde ik tijdens gesprekken aan de lopende band met mijn ogen, waardoor mensen onterecht gingen denken dat ik op hen neerkeek of dat ik hen achterlijke sukkels vond. Het leek me dan ook verstandiger om thuis te blijven en de mensen niet langer met mijn vervelende, onuitlegbare gedrag lastig te vallen.”
Tranendecor zocht in zijn eentje naar oplossingen om zijn gezondheid te verbeteren en hij slaagde erin om zijn vreetbuien onder controle te krijgen. Hij zocht zijn heil in sport en vertoonde op die manier tekenen van herstel. Maar met zijn mentale gezondheid ging het geenszins beter en Tranendecor moest tot zijn verdriet vaststellen dat er steeds vaker boosaardige gedachten door zijn hoofd spookten.
“Ik duldde nauwelijks nog tegenspraak wanneer ik met iemand in gesprek was. Ergernis en frustratie verdrongen zich in mijn brein en ik had geen idee waar die gevoelens vandaan kwamen. Ik raakte almaar meer gefrustreerd precies omdát ik gefrustreerd was. Het was afschuwelijk.”
Omdat de medische wereld geen antwoord vond op N-VA en elk onderzoek ernaar voorlopig zelfs is stopgezet, werd in 2017 besloten om Tranendecor een grote schadevergoeding toe te kennen. Als slachtoffer van onbehandelbare Niet-Vaststelbare Aandoening heeft Tranendecor geen vooruitzicht op beterschap, zo redeneerde men, en men toonde begrip voor het feit dat het moeilijk is om in die toestand de moed niet op te geven. Bovendien was Tranendecor voor hij op zijn tweeëntwintigste last kreeg van N-VA een goedlachse jongeman met enorm veel vrienden en duizend-en-een plannen. Dit gegeven in aanmerking genomen, was men van oordeel dat er een leven verwoest is door deze ondetecteerbare ziekte.
“De onduidelijkheid over mijn ziekte heeft de voorbije tien jaar enorm veel van mij gevergd”, besluit Tranendecor, die geregeld moet braken in een emmer die naast hem staat en die zich naar eigen zeggen tot het uiterste moet inspannen om mensen niet af te snauwen of te beledigen. “Zelfs mijn grootste vijand wens ik geen N-VA toe. Maar wat ik met de schadevergoeding moet aanvangen, weet ik niet. Er blijft nauwelijks nog iets over waar ik van kan genieten en naar een behandeling voor N-VA is men zelfs niet meer op zoek. Ik ben dan ook bezig mijn euthanasiedossier in orde te maken en de kans is gelukkig zeer groot dat men mijn aanvraag zal goedkeuren. In deze omstandigheden kan en wil ik immers niet blijven verder leven.”
Tranendecor is niet van plan om zelf nog van zijn enorme schadevergoeding gebruik te maken. Wel overweegt hij om een fonds op te richten dat zeer rijke mensen nog een extra financieel duwtje in de rug kan geven.