Nergens beter dan thuis

Stel dat ik naar een ander land verhuis en me minder met de Belgische actualiteit ga bezighouden, komt dat dan mijn geluk ten goede? Ik heb me die vraag bij mijn weten nooit eerder gesteld.
Om te beginnen weet ik al niet voor welk land ik zou kiezen.
Ik heb een Belgische vriendin die sinds een jaar of twee in Zwitserland woont. Ons contact is daardoor een beetje verwaterd. Sowieso was zij niet iemand die zich erg druk maakte over de vaderlandse actualiteit. Ergernissen over sommige tendensen, dat wel, maar over politiek hadden we het niet vaak. Zwitserland vond ze aanvankelijk het paradijs op aarde (of toch in vergelijking met België), maar na een jaar of twee schijnt ze daar van teruggekomen te zijn en overweegt ze om terug te keren.
Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Ik denk dat het op een ander niet beter is, ook al is de verleiding soms groot om dat wél te geloven.
Ik denk dat wij in België - ik ging ‘Vlaanderen’ schrijven en laat ik het inderdaad maar op Vlaanderen houden - , ik denk dat wij in Vlaanderen al bij al niet mogen klagen (al schijnen net wij, Vlamingen, er heel goed in te zijn). In vergelijking met heel veel andere landen hebben wij een goed media-aanbod, een goed cultuuraanbod, een uitstekende muziekscene en weet ik veel wat nog allemaal. Heel wat dingen zijn hier echt goed in orde. Ik denk dat zelfs onze BV’s niet moeten onderdoen voor, pakweg, Zwitserse ‘BV’s’. Ik kan me best voorstellen dat de Zwitserse of de Colombiaanse Lieven Van Gils of Kathleen Cools niet minder irritant is dan de echte Lieven Van Gils of Kathleen Cools (hoewel, wat die laatste betreft..).
En wat politici betreft: ook op dat vlak denk ik dat het hier al bij al nog wel meevalt. Hoewel..
Wat wonen in het buitenland volgens mij helemaal anders maakt, is dat je je zelden of nooit even emotioneel betrokken zal voelen bij wat er daar zoal gebeurt als bij gebeurtenissen in je land van oorsprong. Je hebt er nu eenmaal je wortels niet. Je vóélt het niet en je hebt er niet het soort netwerk dat in je eigen land hebt. Stel dat ik sedert tien jaar in Barcelona woon, voel ik dan ook dat vuur van de onafhankelijkheidsstrijders? Nee toch? Misschien is zo’n Puigdemont eigenlijk niet minder erg dan Bart De Wever. Maar weet ik veel? Ook het Zwitserse of het Colombiaanse equivalent van Bart De Wever of Theo Francken zal er nooit in slagen om je in dezelfde mate op de kast te jagen. Want je deelt niet dezelfde roots, je voert een andere strijd die je niet helemaal ‘voelt’. Alle volkeren zijn ook verschillend qua temperament, cultuur, gewoontes,..
Omdat ik ben wie ik ben (kleine comfortzone, geen grote ondernemingen) zal ik niet snel naar het buitenland verhuizen. Maar tevens denk ik niet dat het op een ander, waar dan ook, beter is (voor mij). Nee, voor mij valt hier wellicht heel goed mee. Wat ik wél eens zou willen ervaren is hoe onze Vlaamse actualiteit minder door mijn hoofd zou spoken. Dat ik daaraan maar zo weinig zou worden herinnerd als aan het bestaan van de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen, bijvoorbeeld. Eén keer per jaar dus. Dat ik maar één keer per jaar zou worden herinnerd aan het bestaan van Bart De Wever. Wat zou zoiets met mij doen? Zou er een last van mijn schouders vallen? Zou ik ‘Vlaanderen’ nog steeds een lichtjes besmet begrip vinden? Wie zal het zeggen. Het is niet zo en het kan niet zo worden. Ik ben gedoemd om bijna elke dag aan het bestaan van figureren als De Wever en Francken te worden herinnerd. En al lopen er in het buitenland nog veel grotere malloten rond, ik zal me nooit in die mate aan die mensen kunnen ergeren.
Als ik zo naar de zaken kijk, begrijp ik trouwens hoe onmogelijk volledige integratie is - integratie, waar wij maar al te graag assimilatie onder verstaan. Je kan onmogelijk van een nieuwkomer verwachten dat hij ooit zal voelen wat een Vlaming voelt. Ik vind dat interessant. Toen ik nog vrijwilliger was bij een praatgroep Nederlands voor anderstaligen moest ik niet met onze vaderlandse politiek afkomen. Ook, bijvoorbeeld, een hoogopgeleide Spanjaard stond met zijn mond vol tanden als je hem vroeg welke Belgische politici hij kende. Bart De Wever? Nooit van gehoord.
Ik kon die mensen zo benijden..