Verjaardag

De Londense connectie mailde me. Dat was lang geleden. Ik wist niet wat haar te antwoorden, begon ik mijn reply, en vervolgens schreef ik een hele lange tekst. Liever dan me te mailen naar aanleiding van Kerstmis, mailde ze me naar aanleiding van de start van het nieuwe jaar en mijn nakende verjaardag. Ze was benieuwd naar mijn plannen voor die dag. Ik heb geantwoord dat ik daar nog eens heel goed over moet nadenken, waarmee ik eigenlijk zei dat het heel goed mogelijk is dat er die dag niks gebeurt.

Maar dat wil ik niet. Ik kan er niet tegen dat er op de 'belangrijke dagen' niks gebeurt. De belangrijkste dag is mijn verjaardag, heb ik altijd gevonden. Ik dacht altijd: 'mijn dag, mijn feestje, mijn goesting, mijn gekkigheid'. Die dag was en is van mij en er moet die dag iets gebeuren. Ik zou doodgaan als ik de hele dag op mijn kamer Facebookfelicitaties in ontvangst moet nemen. ' Is maar een verjaardag, maar ik denk daar anders over. Op mijn verjaardag moet er iets gebeuren dat op een andere dag niet gebeurt.

Gegeven de omstandigheden zal ik de dag alleen vieren. Ik kan niet van mensen vragen dat ze me meer geven dan dertig seconden Facebook. Ze zijn druk bezig. Het is ze gegund. Ze hebben examens. Ook die gun ik hen van harte. Dat ze er door mogen zijn in hun streven naar een hoge(re) loonschaal.

Ik had gehoopt op mijn verjaardag op sollicitatiegesprek te mogen gaan, maar ben gisteren te weten gekomen dat ik niet aan het gewenste statuut voldoe om überhaupt kans te maken op de job. Desalniettemin schrijf ik de organisatie vandaag een brief. Ik zal mijn diensten aanbieden voor mogelijke jobs in de toekomst. De toekomst waarin ik uiteraard al een job zal hebben.

De kans dat ik mijn verjaardag in mijn stad doorbreng is bijzonder klein. Mijn stad zit me als een comfortabel maar afgedragen kledingstuk dat ik op feestdagen niet aantrek. Dikke kans dat ik op de trein spring en een koffie ga drinken in een onbekende stad. Dat zal spannender zijn dan zo veel andere dingen die ik me kan bedenken. Misschien doe ik in zo'n ver gelegen etablissement een idee op voor een kortverhaal. Probleem zou dan wel zijn dat ik dat kortverhaal in mijn kamer in mijn stad moet schrijven waardoor ik het snel zal opgeven. In een mij vertrouwde context krijg ik niks creatiefs voor mekaar. Paul Mennes heeft zijn laatste boek in Japan geschreven. Die mens heeft daar zo veel inspiratie opgedaan dat hij overweegt om er te gaan wonen.

Trouwens is het even gemakkelijk om alleen te zijn in de stad waar je al je hele leven woont, als om alleen te zijn in een onbekende stad in een onbekend land. Ik kan me niet voorstellen dat er een stad is waarin ik me niet alleen zal voelen. Ik ben wie ik ben. Herkenning is echter alles en ik herken me vrij goed in mijn omgeving. Mocht ik me ergens niet kunnen herkennen zou dat problemen opleveren, ook omdat ik onverdraagzaam ben. Geen blind collectivisme in mijn buurt, om maar iets te noemen. Helaas ben ik zo'n verschrikkelijk honkvaste broekschijter dat ik hier niet weg geraak. Maar ik zou dat wel graag willen, weggaan. Er zijn kamers in elke stad. Je kan overal je computer inpluggen en op internet rondsurfen, cd's kopen, concerten zien, naar films kijken, warme choco's drinken en andere. Het zou zo leuk zijn als ik zou kunnen vragen: "Hé jongens, wie gaat er mee?" en dat er iemand in alle ernst zijn vinger zou opsteken. Dan doe ik het, echt waar. Toch zeker voor een tijdje. Maar ik denk ook aan die vervelende obstakels waarmee je rekening moet houden. Ik zou bijvoorbeeld niet graag alleen in een ziekenhuis liggen. In een ziekenhuis krijg ik graag bezoek van mijn familie heb ik gemerkt.

Maar oké, ik ben nog jong, of al vrij oud, hangt er vanaf hoe je het bekijkt, wat best wel eng is. Op mijn verjaardag maak ik hoe dan ook een reisje, dat beloof ik aan mezelf. Ik zal proberen om vroeg te vertrekken en laat terug te komen. Dan kan ik 's avonds mijn computer opzetten, de Facebookfelicitaties in ontvangst nemen, enkele mensen persoonlijk bedanken en ze eventueel uitnodigen om samen eens iets te gaan doen op mijn kosten en 'Bedankt iedereen voor de gelukwensen' schrijven.

Echt waar: ik móét weg die dag. Er moet iets gebeuren die dag, anders hoeft het niet meer voor mij, verjaren.