(Als u nu even de aandrang voelt om te kotsen, kunt u dat rustig doen vooralleer u doorleest en het grootste understement van uw dag te verwerken krijgt.)
Ik ben geen Tiësto-fan. Neen. Tiësto is onversneden bagger die uw en mijn aandacht helemaal niet waard is. Het is dat zogenaamde kwaliteitsmedia daar anders over beginnen denken en dat we daardoor zelf ook een beetje mee moeten, anders hadden we zelfs nooit van het bestaan van die Tiësto geweten. Of zo zijn we geneigd te denken.(Het stoort toch niet dat ik u gemakkelijkheidshalve tot mijn 'kamp' reken? Ik vertrouw blindelings op uw goede smaak.)
Maar kijk, dan brengt De Morgen enkele weken geleden een reportage over "de god onder de dj's" ("Samen in de privéjet van de grootste dj ter wereld") en dan is het hek natuurlijk van de dam. Kwaliteitskrant - ahum - De Morgen omschrijft Tiësto onder andere met de woorden "Hollandse nuchterheid", "weinig kapsones" en "aangenaam gezelschap", en dat zal allemaal wel waar zijn, daar gezellig in zijn privé-jet; waar het om draait is de muziek van die man en die is 'kut', zoals ook De Morgen dat gerust met aanhalingstekens zou mogen schrijven. Of is het misschien de bedoeling dat ik als lezer de aandrang krijg om meneer Tijs Verwest voor Kerstmis uit te nodigen?
Soit. Eens ze heilig verklaard zijn door de grotere mediaspelers moet een mens al stevig in zijn schoenen staan om nog een eigen 'bemerkinkje' te placeren. Mattias Baertsoen, 'dance'-recensent op goddeau speelt het klaar in zijn kennelijk zeer accurate Tiëstoreview (ik ga daarvan uit, omdat de man het, mijns inziens, doorgaans bij het rechte eind heeft), en hij doet zelfs meer: hij zet eveneens de 'grote' media in de zeik door ondermeer te stellen dat bijvoorbeeld Milk Inc., ondanks alle lof die dat groepje recentelijk kreeg toegezwaaid, in sé slappe kak blijft produceren die - hier gaan we weer - uw en mijn aandacht nooit waard zou mogen zijn.
Zo cru, zegt u? Het is nu eenmaal - u behoort tot mijn kamp, weet u nog? - de wáárheid en journalisten hebben de plicht die waarheid ook te verspreiden, ongeacht of ze daardoor minder kranten zullen verkopen of niet. De 'consument' met (in dit geval muzikale) bagger overspoelen is niet alleen stomvervelend voor de lezers die iet of wat gepassioneerd zijn door muziek, het is ook ronduit beledigend om de lezer van een rubriek een - opgepast: beeldspraak - bord lauwe soep voor te zetten, terwijl die lezer misschien best zin heeft in een driegangenmenu in de privé-jet van de journalist-muziekkenner in kwestie, om het zo te zeggen.
But then again, wat doen we eraan? That's nu eenmaal the way it goes nowadays. De volgende (of intussen misschien al de vorige?) artiest om massaal de hemel in geprezen te worden is Dizzee Rascal, nochtans een muzikant van een ander kaliber dan sympathieke Tijs. Maar ja, Dizzee Diz was kennelijk zijn status van Londense undergroundrapper beu en nu staat de man op zijn vierde plaat op 'modus commercieel', hét moment waarop de massamedia hem aan de borst drukken en - in het geval van bijvoorbeeld een Dizzee Rascal - hem ook een beetje 'afpakken' van de fans van het eerste uur (al is dat laatste natuurlijk voor interpretatie vatbaar).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten