Voor de volle negentig

Oh, wat voel ik mij onbehaaglijk als ik alle 'commerce' om mij heen zie. Iedereen probeert te verkopen, geld te scheppen, zieltjes te winnen. Ik moet eens proberen op een rijtje te zetten wat ik zelf zoal in de aanbieding heb.

(Trouwens: ik heb het hier niet noodzakelijk over tastbare goederen, ook al is het opbod aan sensationele verhaaltjes in de roddelpers het concrete uitgangspunt voor dit bericht - 'boekskes' die dus wel iets tastbaars zijn.)

Ik verkoop mezelf als mens. Het totaalpakket. Niet enkel mijn lichaam, want dan was ik wellicht een prostitué, wel mijn lichaam én geest, én mijn 'ziel'. Aan de hoogste bieder, diegene die mij het liefst wil, diegene die het meent. Niet dat ik daarmee echt goede zaken doe, jammer genoeg.

Vriendschap heb ik te geef. Als u mijn vriend wil zijn en ik vind u leuk, dan hébt u mij. Voor de volle negentig, laat ik zeggen. Voor veel mensen is dat wat veel. Die mensen vallen af. Niet definitief, maar wel op dat allerbelangrijkste niveau. Zij kunnen wel vrienden zijn, maar geen 'soulmates' om het zo te zeggen. Met hen zal ik occasioneel over voetbal praten, als u mij begrijpt.

Occasioneel samenkomen om over voetbal te praten, dat is als hébben voor de volle vijftig, in mijn optiek. Voor sommigen ligt dat misschien anders.

Als ik u mijn vriendschap schenk (en ik krijg er uw vriendschap voor in ruil) dan komt u meer over mij te weten dan Dag Allemaal ooit over Helmut Lotti te weten zal komen. Obsceen veel, kortom, maar in dat stadium van vriendschap kan u daar wel mee omgaan. En anders kunnen we het natuurlijk ook gewoon over de Jupiler Pro League hebben, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar dan wel maar ééns per maand als het niet deert. En na verloop van tijd helemaal niet meer, als het opnieuw niet deert (maar dat zal het in dat geval wel niet).

Enkele losse woorden, als u nog volgt: verwachtingen - conventies - "hoe er mee om te gaan" - kneuterigheid - tradities - voorbeelden - een 'eigen weg' - de angst voor het onbekende, en dergelijke.

Ik kom er nooit echt uit, maar zit er vaak dichtbij. Ooit pak ik het vast met beide handjes en doe ik er iets meer mee dan erover te schrijven als een exibitionistische blogger.