Over bloggen en diepgang (leest en deinst achteruit!)

V. heeft begin deze maand een blog aangemaakt en hij heeft, net als ik, een 'mission statement' - aargh, die term - geschreven dat een en ander moet verduidelijken. In dat mission statement schrijft hij verbaasd te zijn dat hij overstag gaat voor het bloggen (al komen we even later te weten dat het een opdracht is voor school) en dat hij gegeneerd is - dat is natuurlijk met een knipoog - dat hij er zich uiteindelijk toch aan overgeeft. Ik ben blij dat V. zich enkele posts verder al niet echt meer druk lijkt te maken over zijn initiële gêne, maar blijf graag even stilstaan bij de volgende paragraaf uit zijn 'beginselverklaring'.

"(..) weblogs, dat zijn toch vooral dingen voor mensen die zichzelf nét iets te graag zien. Mensen die vinden dat hun diepste bespiegelingen niet ongemerkt voorbij mogen gaan. Mensen die denken dat de wereld zit te wachten op nog maar eens een mening van een ongeschoren jongeling. Mensen die onvoorstelbare banaliteiten vergissen voor filosofische of literaire hoogstandjes. (..) Mensen die verkondigen dat het vanmorgen regent en hoe jammer dat eigenlijk wel is omdat hun haar net gewassen is."

Ik voel mij aangesproken natuurlijk, jong en ongeschoren als ik hier op meningen zit te broeden. Alsof mijn 'soort' een beetje vies is. Alsof ik een ufo ben, een clown. V. kopt natuurlijk slechts een afgemeten voorzet binnen, bedient zich van ironie en verstopt zich achter het feit dat het 'voor school' is, maar ondertussen lijkt hij vergeten te zijn wat hij net nog aan het 'aanklagen' was. V. heeft, jong en ongeschoren, zijn persoonlijke mening neergeschreven, schijnbaar zonder daarbij stil te staan. In zijn ironie is V. haast ongemerkt behoorlijk serieus geworden, en persoonlijk vind ik dat een bijzonder goede zaak want wat zie ik: hij schrijft goed, ik geniet van zijn zinnen. Ik ben geïnteresseerd in zijn mening.

Maar dan nog: wat doet een beetje blogger met een zin als "(Weblogs zijn toch vooral voor) mensen die denken dat de wereld zit te wachten op nog maar eens een mening van een ongeschoren jongeling"? Een beetje blogger protesteert, en omdat ikzelf een beetje blogger ben, zal ik persoonlijk protesteren (zelfs al mag die hele beginselverklaring van V. dan misschien met een knipoog geschreven zijn).

Ik blog omdat ik graag schrijf, in de eerste plaats. Ik volg de actualiteit en houd er meningen op na die ik in 'real life' blijkbaar niet genoeg kan ventileren. Ook vind ik dat zo'n blog een kans biedt om ongestoord, maar toch niet volledig anoniem, wat dieper op de dingen in te gaan; om te 'oefenen'. De steeds oppervlakkiger wordende maatschappij kan elk beetje diepgang best gebruiken, ben ik van mening. Een watchdog en dus geen zoveelste lapdog, dat wil ik zijn.
Met mijn blog wil ik ook aanklagen dat er een algemeen aanvaard klimaat bestaat van debilisering waarin niets (vb. de nieuwe bril van Kris Peeters) gelijk is aan iets, en iets (vb. Darfour, "the clash of civilizations", het klimaat) schijnbaar gelijk is aan weinig of niets.

(Ook zeul ik inderdaad een ego met me mee dat ik moet 'soigneren' om gelukkig te kunnen zijn. Dat zeg ik in alle eerlijkheid en zonder enige ironie. Wie evenwel een beetje oplet, weet dat ego's niet echt hét probleem zijn van deze tijd.)

Maar net omwille van die uitgesproken meningen blijft bloggen wat moeilijk liggen voor 'het grote publiek', of toch wanneer een onbekende het doet, iemand 'zonder maatschappelijke rol'. Want als u in 2009 iets 'inhoudelijks' wil doen, heeft u daar per definitie credibiliteit voor nodig, zoniet bent u een aansteller of een lastpost. Wanneer een politicus blogt is het dus wel oké, want een bloggende politicus stelt zich niet aan.

Terwijl ik net vind van wel, eigenlijk. Iemand die aan politiek doet, stelt zich in mijn ogen op zich al aan. Maar omdat politiek altijd al 'overal' is geweest wordt daar door de mensen niet meer op die manier over gedacht. Hetzelfde geldt voor de motard die het nodig vindt luid op te trekken en daarmee te kennen geeft dat iedereen mag weten dat hij een motard is. Hetzelfde geldt intussen zelfs voor de veertienjarige 'emo' met de zwartleren vest die vindt dat hij recht heeft om te zijn wie hij denkt te willen zijn en daar geen commentaar op wenst te krijgen.

Moet ik doorgaan?

In deze tijden waarin 'alles (wat in onze kraam past) kan', waarin iedereen met de "vrije meningsuiting" koketteert, wordt de niet eens zo lang geleden verworven kritische zin opnieuw taboe. Een onbekende twintiger met een 'gedacht' wordt dan al wat makkelijker een aansteller genoemd, terwijl een meisje met vijf piercings in haar gezicht geen commmentaar hoeft te vrezen omdat 'de mensen' denken dat dat "toch normaal is in deze tijden en dat zij als oude bokken maar een oogje moeten dichtknijpen omdat ze anders niet meer 'mee' zijn, ook al hebben ze er stiekem wel hun mening over, hoor, maar dan enkel binnenskamers om niemand te bruskeren".

De (potentiële) diepgang, dus: dat is wat bloggen tot een heikel thema maakt. Diepgang is niet meer van deze tijd, komt arrogant en misplaatst over, terwijl oppervlakkigheid en afbraakpraat (ik denk zomaar opeens aan Dag Allemaal) maatschappelijk aanvaard zijn en enkel weggepropt in de marge op kritiek worden onthaald.

En met mijn blog heb ik de intentie om die immer rijzende oppervlakkigheid intifadagewijs met stenen te bekogelen, zij het dan op een (voorlopig) bijzonder kleinschalige manier. V. heeft misschien in zekere zin diezelfde intentie met zijn blog, al zou het kunnen dat hij zich dat zelf nog niet met die woorden realiseert. Of hij kan natuurlijk ook bloggen om nog een totaal andere reden.

Hoe dan ook: ik lees zijn blog.