Dicht bij mama. Katholieke mama aan de haard. En 't kindje mag op zondag gaan 'ravotten', het leven ontdekken, onbekommerd, in alle vrijheid, tralala.
Gisteren waren ze in het nieuws, onze kortgebroekte vrienden. Het was hun officiële dag en ze verschenen in groten getale op het plechtstatige appèl. Trouw aan de vereniging kan je ze noemen, die flinkerds bij elkaar. Hand in hand om zeven uur 's ochtends eten zij boterhammen met choco, gesmeerd door de meisjes, uitgedeeld door de jongens. En zij houden van elkaar."Scouts en Chiro united!" weerklinkt het voor de gelegenheid. Ik hoor zoiets als: "onder de kerktoren werd ik geboren en zal ik sterven ook!"
Want de kerktoren, givers en aspi's, die staat als een totempaal centraal op jullie plein. Met de buurjongen naar de speelclub getrokken, die eerste zondag van het eerste leerjaar en in je thesisjaar nog steeds aan de dorpse jeugdbeweging verknocht. Het kot in de grote, verre stad is niet je thuis, daar ben je 'onderweg'. Thuiskomen doe je in je Meetjesland, je Pajottenland waar de Chiro wacht, waar je de Scouts ademt. Geborgenheid.
Nochtans, ik ben niet tégen. Groeperingen zijn oké, samen dingen doen is leuk. Maar zelf zou ik de 'klei' in de gaten houden, als ik een goede raad mocht geven. De klei van de dorpspolder, waarin je met je twee voeten wegzakt zonder dat je er erg in hebt. Tot je rond je twintigste al dan niet tot de ontdekking komt dat je er muurvast in zit. Geen poot die je nog kan verroeren op dat moment, je roots liggen in de polders en je toekomst klaarblijkelijk evenzeer.Ben ik me altijd van bewust geweest sinds ik geloof dat de jonge mens gemaakt is om in de stad te leven. Geen polderlol voor mij, meneer. En noem mij dan maar elitair, dat ben ik niet. Het is gewoon geen goed idee dat ik mijn wereld tot dit dorp herleid, want zo vergeet ik dat ik bestá.
Maar misschien is dit een hoogstpersoonlijk drama en is het oké dat de mens zijn polders optimaal benut. Misschien.
"De waarheid ligt in het midden."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten