Op Wikipedia vind ik een lijst van mensen die nu 67 zijn, geboren in 1942, maar die lijst staat vol artiesten en artiesten gaan niet op pensioen. Tenzij je Panamarenko heet.
Paul McCartney. Harrison Ford. Aretha Franklin.
Ook twee mensen van eigen bodem die je niet onmiddellijk artiesten kunt noemen: Roel Van Bambost en Jacques Rogge.
Toeval. Beide waren ze recent nog in het nieuws. Van Bambost omdat hij met.. pensioen ging. Mooie leeftijd heeft hij daarvoor. Rogge omdat hij doorgaat als IOC-voorzitter. Bewonderenswaardig.Zelf ken ik een aantal mensen die ongeveer 65 zijn. Allen zijn ze intussen reeds jaren op pensioen. Zodanig zelfs dat ik me niet eens kan voorstellen dat ze nog aan het werk zouden kúnnen zijn. Daarvoor zijn ze toch te oud! Die perceptie.
Hoewel, te oud. Als ik zie waar die mensen hun dagen nog mee vullen. Sporten, reizen, bijna een 'tweede jeugd' doormaken, zo lijkt. Een mens krijgt niet bepaald de indruk dat ze versleten zijn na decennia van werken. Soms krijg je zelfs de indruk dat ze te vroeg met werken gestopt zijn, dat ze nog bijzonder inzetbaar zouden kunnen zijn.
Maar mag je raken aan dat pensioen? Hoe weet een snotneus van 22 wat het betekent om veertig jaar gewerkt te hebben? Delicate kwestie.
Het zijn de zelfverklaarde 'progressievelingen' die me storen. Ze zijn 55 en zijn niet zozeer toe aan hun pensioen, nee, ze hebben vooral veel zin om, inderdaad, te reizen, te sporten, afstand te doen van alles wat op hen wéégt. En om dat te bereiken moeten ze zo snel mogelijk op pensioen. Voor hun 60 als het even kan. En dat allemaal in de wetenschap dat ze waarschijnlijk kerngezond blijven tot hun 90. Want ze worden allemaal 100 jaar.Veertig jaar pensioen is evenwel van het goede te veel. Want wie gaat dat betalen, lieve sportievelingen annex wereldreizigers?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten