Ik probeer de laatste maanden te leven naar het idee dat ik mij moet concentreren op wat ik wél heb en niet op wat ik niet heb. Een dak boven mijn hoofd, warm water om een douche te nemen, twee vuren om op te koken, een tafel, een ligzetel. Maar het is niet altijd gemakkelijk. Hoewel ik me er voor afscherm sijpelt de actualiteit binnen. Om Theo Francken kan je bijvoorbeeld écht niet heen en op een onbewaakt moment van disciplinevermindering ga ik toch weer lezen wat er nu weer rond diens persoontje te melden is. Maar daar word ik echt niet goed van. Ik zal niet zeggen dat ik eraan kapot ga, nee, natuurlijk niet, maar niettemin: het is zwaar. Dat er in Slovakije of Oekraïne dat soort volk aan de macht komt.. Maar hier? ‘t Is dat we er alweer zo aan gewend zijn dat we het niet meer opmerken, maar neem heel even afstand van de situatie en open je ogen opnieuw: dat zo iemand hier de dienst uitmaakt, in het welvarende België. Hoe is dat mogelijk?
Jammer dat het me zo blijft achtervolgen, want ik probeer nochtans het voorbeeld te volgen van een goeie kameraad die zich niet bezighoudt met datgene waar hij toch niks aan kan veranderen. Ik wil ook leven naar die houding, maar het lukt me (nog) niet genoeg. Het zit, vrees ik, niet echt in mijn karakter en ik moet me dan ook geregeld forceren. Over zo’n Theo Francken of over Bart De Wever blijf ik me maar druk maken, ook al weet ik héél goed dat het verspilde energie is. Maar ik wen niet aan het taalgebruik van die mensen en ik wil er ook niet aan wennen.
Het maakt me somber en verdrietig dat wij die afschuwelijke mensen hebben verkozen en dat we hen opnieuw zullen verkiezen. Wat bezielt ons toch? Wat scheelt er met ons? Waarom en waarover zijn wij zo vreselijk-vreselijk-vreselijk ontevreden? Ik snap het niet. Zijn wij collectief onnozel? Het is echt heel treurig.
Ik lees nog te veel kranten, ik luister nog te vaak naar het nieuws op de radio. Ik moet dat nog meer afblokken. Nauwelijks op de hoogte zijn van wat er in dit land (en in de wereld) gebeurt is de meest wijze tactiek om te kunnen overleven. Op termijn wordt de opeenstapeling van shit echt onhoudbaar en ik hoef daar niet met mijn neus op te zitten. Shit betekent kak, en kak stinkt.
En mocht je nu denken dat ik ongelukkig ben over de hele lijn dan ben je mis. Net het feit dat ik deze dingen even voor mezelf op een rij zet, toont aan dat ik bewust bezig ben en naar gerichte oplossingen zoek voor problemen waar ik mee zit. Ik red mezelf. Dat is alleen maar positief.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten