Nu Facebook ons vertelt wanneer onze vrienden jarig zijn, onthouden mensen zelf bijna geen verjaardagen meer. Het merendeel van de felicitaties die ik ontving, kwam van mensen die ik al vijftien à twintig jaar ken. Van vóór het Facebooktijdperk dus. Het wil nu lukken dat ik zelf nogal goed ben in het onthouden van verjaardagen, maar ook bij mij is het zo dat ik vooral de verjaardagen ken van vrienden met wie ik in de lagere en in het middelbaar heb gezeten, bij de verjaardag van mensen die ik nadien heb leren kennen is de Facebookreminder zeker welkom. Op zich doodnormaal natuurlijk, want we zaten samen in de klas en stonden samen op de speelplaats - we zagen elkaar elke dag -, en tot je twintig (ofzo) is elk jaar dat erbij komt ook nog een beetje speciaal. Op je twaalfde, bijvoorbeeld, maak je nog een groot onderscheid tussen elf en twaalf, terwijl dat op je eenendertig natuurlijk anders ligt.
Als ge dit dus leest en ge hebt mij niet gefeliciteerd: no problem. Als ik uw felicitaties had gewild, had ik mijn Facebookinstelling wel aangepast. Al zou ik zeker gecharmeerd zijn geweest, mocht ge hem hebben gememoriseerd, mijn verjaardag. Dat dan weer wel.
Op een bepaalde manier ben ik heel ambitieus. Ik vind wat ik schrijf niet buitengewoon goed, of toch niet goed genoeg om ermee naar buiten te treden, maar als ik dan kijk naar wat Eva Mouton doet, om iemand van mijn eigen leeftijd te noemen, dan denk ik bij mezelf dat de lat blijkbaar niet voor iedereen even hoog ligt. Mocht ik thuis het soort tekeningetjes maken dat Mouton voor dS Weekblad maakt, ik zou ze hoogstens aan vrienden tonen of op Facebook posten. Geen haar op mijn hoofd dat er echter aan zou denken om daarmee een groter publiek ‘lastig te vallen’. Daarvoor is wat zij doet toch veel te banaal?
Niet dat ik de pik heb op Eva Mouton, maar haar werk is echt niet bijzonder bijzonder. Toch is wat ze doet blijkbaar goed genoeg om er naam mee te maken. De illustratrice is intussen een veelgevraagde freelancer die zich met haar (bewust) kinderachtige tekenstijl herkenbaar heeft gemaakt voor een vrij groot publiek. Ik vermoed dat Mouton een netwerk heeft uitgebouwd voor ze met haar werk naar buiten kwam, anders was het haar, denk ik, niet gelukt. Er zijn immers zoveel jonge mensen die veel beter kunnen tekenen dan zij (en waarschijnlijk ook grappiger zijn). Wat Mouton doet laat zich, vrees ik, nog het meest omschrijven als ‘kribbelen’. Maar dat is natuurlijk slechts mijn mening.
Ik wil gewoon zeggen dat ik in haar plaats niet bijzonder tevreden zou zijn over wat ik doe en dat ik mijn werk voor mezelf zou houden. Ik zou geïntimideerd zijn door andere tekenaars die veel mooier kunnen tekenen en die bovendien in staat zijn om over meer te tekenen dan over zichzelf, hun lief en hun kat.
(Ik ga hier natuurlijk een beetje kort door de bocht, want Mouton zal ook wel andere dingen tekenen..)
(Ik ga dit stuk ook niet afwerken, want al zou ik er nog dieper op in kunnen gaan, ik heb er geen zin in.)
(Ik begin te veel zinnen met ‘ik’. Ik lijk Eva Mouton wel.)
Niet dat ik de pik heb op Eva Mouton, maar haar werk is echt niet bijzonder bijzonder. Toch is wat ze doet blijkbaar goed genoeg om er naam mee te maken. De illustratrice is intussen een veelgevraagde freelancer die zich met haar (bewust) kinderachtige tekenstijl herkenbaar heeft gemaakt voor een vrij groot publiek. Ik vermoed dat Mouton een netwerk heeft uitgebouwd voor ze met haar werk naar buiten kwam, anders was het haar, denk ik, niet gelukt. Er zijn immers zoveel jonge mensen die veel beter kunnen tekenen dan zij (en waarschijnlijk ook grappiger zijn). Wat Mouton doet laat zich, vrees ik, nog het meest omschrijven als ‘kribbelen’. Maar dat is natuurlijk slechts mijn mening.
Ik wil gewoon zeggen dat ik in haar plaats niet bijzonder tevreden zou zijn over wat ik doe en dat ik mijn werk voor mezelf zou houden. Ik zou geïntimideerd zijn door andere tekenaars die veel mooier kunnen tekenen en die bovendien in staat zijn om over meer te tekenen dan over zichzelf, hun lief en hun kat.
(Ik ga hier natuurlijk een beetje kort door de bocht, want Mouton zal ook wel andere dingen tekenen..)
(Ik ga dit stuk ook niet afwerken, want al zou ik er nog dieper op in kunnen gaan, ik heb er geen zin in.)
(Ik begin te veel zinnen met ‘ik’. Ik lijk Eva Mouton wel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten