Reizen? Pfff

Reizen interesseert mij maar weinig. Net als met zoveel andere dingen vind ik het in de eerste plaats ‘een hoop gedoe’ en veel te vaak verlang ik er tijdens de reis naar om gewoon thuis te zijn. Want thuis hoef ik niet zo nodig een monument te bezichtigen of een tent op te zetten, thuis kan ik gewoon een vriend bellen en gezellig iets gaan drinken - geen ‘gedoe’.
Musea, kerken, prachtige pleinen, het heeft mij nooit veel gezegd. Ik ben niet erg visueel ingesteld en ik ben in staat om drie keer langs hetzelfde gebouw te lopen zonder dat gebouw te herkennen.
Een jaar of tien geleden was ik met mijn broer en mijn moeder in Granada. Wij hebben daat het Alhambra bezocht, dé trekpleister van die stad. En weet je wat de mop is? Ik kan me nu, tien jaar later, niet herinneren wat het Alhambra precies is. Is het een kasteel of een museum, of allebei? Ik weet het niet. Ik vertelde dat aan mijn broer, die zelf heel graag reist, en hij verweet mij geen interesse voor cultuur te hebben. Hij ging een beetje kort door de bocht, maar in se had hij wel een punt. Ik ben inderdaad niet enorm geïnteresseerd in het wat en waarom van het Alhambra. En ik ga me daar ook niet voor excuseren.
Ik herinner me eigenlijk helemaal niks van die reis naar Granada, en dat ligt volledig aan mij. Als ik me er iets van herinner, is het dat ik graag naar huis wou, en ook dat lag volledig aan mij. Ik was op stap met twee enthousiastelingen en ik kon alleen maar mijn best doen om de sfeer voor hen niet te verpesten. Wat maar matig is gelukt.
In 2010 ging ik mijn toenmalige vriendin bezoeken in Italië (zij was een Italiaanse, vandaar). Op zich was dat een hele fijne week, we brachten alle tijd samen door. Toch verlangde ik er na een dag of vijf naar om terug thuis te zijn, ik had het wel gehad met rondrijden, op terrasjes zitten en weet ik veel wat nog in een stad die niet de mijne was en waarin het onmogelijk was om eventjes gewoon mijn eigen gang te gaan. Verliefd of niet, ik wil ook gewoon graag eens alleen zijn, en dat kan ik alleen maar wanneer ik in mijn eigen woonomgeving ben, daar waar ik volledig op mijn gemak ben.
Ik was heel blij om mijn vriendin te zien, maar een en ander stemde me na een tijd heel melancholisch en zelfs droevig. Ik wilde gewoon thuis zijn, daar waar ik het ken. Toen die Ijslandse vulkaan - ja, dat was precies in die week - al het vluchtverkeer verstoorde en ik mijn terugreis met twee dagen moest uitstellen, baalde ik daar enorm van.
Nog één keer ben ik daarna op reis gegaan. In 2011. Naar Tallinn en Helsinki, met mijn broer. Sindsdien weigert mijn broer om nog langer dan één dag met mij op stap te gaan. We springen weleens op de trein naar Mons of Charleroi, maar we zorgen ervoor dat we ‘s avonds weer thuis zijn. En zo heb ik het zelf ook het liefst. Ik wil binnen de twee à drie uur terug thuis kunnen zijn.
Oh ja, in 2014 ben ik op een zonnige namiddag in augustus in een impuls op de trein naar Luxemburg gestapt. Ik vertrok in Leuven rond de middag en kwam tegen 18u in Luxemburg-stad aan. Daar aangekomen stapte ik op de bus richting de enige jeugdherberg die die stad telt. Die jeugdherberg bleek echter vol te zitten. Ik keerde terug naar het centrum en vond een klein kamertje in een hotel in de hoofdstraat
Helemaal in mijn eentje in Luxemburg kon ik precies doen wat ik wilde en dat vond ik best fijn. Ik hoefde alleszins geen monumenten of kerken te bezoeken of ergens in een rij aan te schuiven. Ik doolde een beetje rond in het centrum van de stad en ging een hamburger eten in de plaatselijke McDonald’s. Ik was van plan om de volgende dag nog wat in Luxemburg-stad te blijven rondhangen, maar zou tegen de avond wel weer naar huis terugkeren.
Vroeg in de ochtend stapte ik op een bus richting het Museum voor Moderne Kunst van Luxemburg en voor je je nu gaat afvragen waarom ik een museum zou gaan bezoeken als ik het helemaal zelf voor het kiezen heb - ik wilde naar dat museum omdat het het vertrekpunt was voor een mooie wandeling van de bovenstad naar de benedenstad, en opnieuw naar de bovenstad. Het was bovendien schitterend weer die dag en het zou onnozel zijn om daar niet ten volle van te profiteren.
Ik heb toch dat museum bezocht - musea bezoeken is trouwens veel leuker als je het alleen doet, want dan hoef je op niemand te wachten - maar ben daarna via wandelpaden naar de benedenstad afgedaald. Het was schitterend weer en ik was zo blij om helemaal zelf te kunnen beslissen wat ik zou doen en waar ik zou gaan. Ik herinner me dat ik van bovenaf op de historische benedenstad uitkeek en dat ik het voor het eerst (en voorlopig ook voor het laatst) in mijn leven spijtig vond dat ik daarvan geen fotootje op Facebook kon plaatsen. Eigenlijk wilde ik daar, op dat moment, toch aan mijn vrienden laten weten dat ik in Luxemburg was. Hun verbijsterde gezichten zouden priceless zijn geweest.
Ik daalde af naar de benedenstad en liep verder door naar het stadscentrum. Daar heb ik door een park gekuierd en heb ik een blikje frisdrank gekocht. Ik had nauwelijks iets meegenomen op mijn ‘reis’ (alles paste in een totebag) en heb, net zoals ik dat in Leuven zou doen, op een bank in het park zitten lezen (met name de ‘New York-trilogie’ van Paul Auster). En toen, tegen het eind van de namiddag, had ik het wel zo’n beetje gezien. Ik was het plots beu om alleen rond te hangen in een vreemde stad, ik wilde weer met iemand kunnen afspreken of gewoon op mijn kamertje naar muziek luisteren. Het was een uur of zes toen ik op de trein terug naar huis stapte. 24 uur in Luxemburg, dat kon wel volstaan. Net over de Belgische grens maakte ik nog een tussenstop van een uur in Arlon (wanneer zou ik dáár anders nog eens komen), maar daarna stapte ik weer op de trein en iets voor middernacht was ik terug in Leuven.
Het was goed geweest. Luxemburg was qua afstand oké. Binnen handbereik, als het ware.
Vorig jaar ben ik een namiddag in Londen geweest (tussen twaalf en zes), maar dat kan je zelfs geen citytrip noemen. Waarom ik er ook maar zo kort ben geweest, doet er hier niet toe, maar het zegt wel veel over mij. Dan ga ik naar Londen en beslis ik om er zelfs niet te overnachten. Wie zou nu zoiets doen?
Reizen, het is niks voor mij. En ik schaam me daar ook niet voor. De oordelen van de globetrotters in mijn kennissenkring interesseren mij even weinig als het Alhambra. En dat wil wat zeggen.