Ik was in Heverlee voor de verandering eens op een TEC-bus gestapt richting het station van Leuven. Net als De Lijn kent de Waalse busmaatschappij haar prijzen (2,60 euro voor deze korte rit). Niks aan de hand, we kwamen aan op onze bestemming. En dan:
Chauffeur: (luid) “Au revoir.”
Verschillende passagiers: “Au revoir. Bonne journée!”
Dat moet je op een Lijnbus eens proberen. Men zou nog jarenlang schande spreken van die karaktergestoorde buschauffeur.
Chauffeur: (luid) “Au revoir.”
Verschillende passagiers: “Au revoir. Bonne journée!”
Dat moet je op een Lijnbus eens proberen. Men zou nog jarenlang schande spreken van die karaktergestoorde buschauffeur.
‘Alleen Elvis blijft bestaan’ is de Vlaamse ‘Zomergasten’, dát ontkennen is als het licht van de zon ontkennen. Anderhalf uur in plaats van drie uur, dat wel. Tot voor gisteren had ik nog nooit een volledige aflevering van ‘Alleen Elvis’ uitgekeken. Ik stoor mij aan bijna de helft van alle mensen die op tv komen en dus ook aan Thomas “hij doet dat zó goed” Vanderveken. Ik vind die man (of is hij nog een jongen?) té onberispelijk (nee, het is ook nóóit goed). Hij is onkreukbaar en echt de geknipte chouchou voor gediplomeerde vrouwen van de babyboomgeneratie die in hem een ideale schoonzoon herkennen, ofzo. Hij is zó sympathiek. Soit. Voor mij is het gewoon niet snel goed. Ik zie liever mensen met een zekere ‘edge’. Mensen die niet helemaal goed in hun vel zitten, die wat onrust uitstralen. Mensen met een ‘verhaal’.
Gisteren keek ik dus voor het eerst naar een volledige aflevering en eigenlijk viel hij me best mee, die Vanderveken. Maar ik verbaasde me over enkele dingen. Zo vroeg hij Bart De Pauw helemaal aan het begin van het programma naar de naam van diens vrouw en kinderen (waarschijnlijk standaardvragen?). Wel, dat soort flauwekul leidt mij al meteen af van alles wat er in de daaropvolgende seconden gezegd wordt. Ik hoef helemaal niet te weten hoe de vrouw en kinderen van Bart De Pauw heten (Ines De Vos, Quinten, Amélie en Charlotte - graag gedaan). Daar gáát het toch niet over in zo’n programma? Als ik iets over De Pauws gezin wil vernemen, koop ik toch gewoon de Dag allemaal? Ook later in het programma stuurde Vanderveken het gesprek richting de persoonlijke sfeer van De Pauw. Hij moest iets vertellen over zijn ouders, zijn jeugd, zijn schooltijd, zijn huidige gezinssituatie. Oké, dat was niet geheel bij de haren getrokken, want De Pauw praatte daar alsnog vooral over zijn vak als televisiemaker en de aanloop daar naartoe. Maar toch, voor mij hoeft dat niet zo. Het zijn wellicht richtlijnen die Vanderveken van hogerhand opgelegd krijgt. Zo passeerde - en ik was daar oprecht door verbaasd - ook weer de vraag hoe De Pauw zich nu tegenover Woestijnvis verhoudt. Op die vraag heeft De Pauw toch al duizend keer eerder geantwoord? Maar Vanderveken moest die vraag blijkbaar nog maar eens stellen. Interessante tv levert dat nochtans niet op. Het antwoord is immers bekender dan Justin Bieber, Michael Jackson en Barack Obama samen en De Pauw zal zich nooit laten verleiden tot een sappig, nooit eerder uitgesproken, detail. Ondertussen tikt de tijd weg en aan het eind van het programma zijn er drie of vier fragmenten die we niet hebben meegekregen. Sneu.
Los van mijn opmerkingen was dit echter wel heel goede televisie. We leerden De Pauw voor eens en voor altijd kennen als een gepassioneerde vakman. Iemand die binnen Vlaanderen sowieso en waarschijnlijk ook wel binnen de lage landen tot de top der (mainstream) televisiemakers behoort. En al praatte hij anderhalf uur over zijn carrière, hij is er helemaal de man niet naar om veel poeha rond zijn persoon en werk te verkopen. Ik had eigenlijk doorlopend de indruk dat De Pauw eigenlijk geen babbelaar is en dat hij voor ‘Alleen Elvis’ een uitzondering maakte. Een intelligente gast wel die zijn vak zodanig onder de knie heeft dat hij zijn afwijkende ideeën op een authentieke en geestige manier naar het scherm en een gigantisch publiek weet te vertalen. Een vanalleskunner ook, die echter niet te beroerd zal zijn om zijn ego aan de kant te schuiven wanneer dat nodig is. In dat opzicht was de passage waarin het fragment van de Deense sterrenkok van Noma centraal stond de interessantste. Over het streven naar perfectie. Ik geloof De Pauw als hij zegt dat hij dat doet. En daarmee onderscheidt hij zich naar mijn gevoel van nogal wat andere televisiemakers. Je kan geen appelen met peren vergelijken, maar wat een mens van tijd ziet passeren op tv.. Het getuigt van een luiigheid waar je Bart De Pauw nooit op zal betrappen. Die mens kan niet slapen wanneer zijn programma’s niet áf zijn. ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ speelt voorlopig een categorie lager. Je zit met een presentator zonder edge en met een format dat niet perfect op punt staat. Het streven naar perfectie zie ik in dit programma niet terug. Als kijker zie je de optelsom: sympathieke Vanderveken + anderhalf uur onderhoudend praten met een boeiende gast = goeie televisie. Ja, dat klopt (of toch voor deze aflevering). Maar of het echt ambitieus is? Dat laat ik in het midden.
(Hierbij een televisiefragment dat ík zeker zou uitkiezen als ik te gast was in ‘Alleen Elvis’. Ik zou daar nogal over kunnen vertellen ook.)
Gisteren keek ik dus voor het eerst naar een volledige aflevering en eigenlijk viel hij me best mee, die Vanderveken. Maar ik verbaasde me over enkele dingen. Zo vroeg hij Bart De Pauw helemaal aan het begin van het programma naar de naam van diens vrouw en kinderen (waarschijnlijk standaardvragen?). Wel, dat soort flauwekul leidt mij al meteen af van alles wat er in de daaropvolgende seconden gezegd wordt. Ik hoef helemaal niet te weten hoe de vrouw en kinderen van Bart De Pauw heten (Ines De Vos, Quinten, Amélie en Charlotte - graag gedaan). Daar gáát het toch niet over in zo’n programma? Als ik iets over De Pauws gezin wil vernemen, koop ik toch gewoon de Dag allemaal? Ook later in het programma stuurde Vanderveken het gesprek richting de persoonlijke sfeer van De Pauw. Hij moest iets vertellen over zijn ouders, zijn jeugd, zijn schooltijd, zijn huidige gezinssituatie. Oké, dat was niet geheel bij de haren getrokken, want De Pauw praatte daar alsnog vooral over zijn vak als televisiemaker en de aanloop daar naartoe. Maar toch, voor mij hoeft dat niet zo. Het zijn wellicht richtlijnen die Vanderveken van hogerhand opgelegd krijgt. Zo passeerde - en ik was daar oprecht door verbaasd - ook weer de vraag hoe De Pauw zich nu tegenover Woestijnvis verhoudt. Op die vraag heeft De Pauw toch al duizend keer eerder geantwoord? Maar Vanderveken moest die vraag blijkbaar nog maar eens stellen. Interessante tv levert dat nochtans niet op. Het antwoord is immers bekender dan Justin Bieber, Michael Jackson en Barack Obama samen en De Pauw zal zich nooit laten verleiden tot een sappig, nooit eerder uitgesproken, detail. Ondertussen tikt de tijd weg en aan het eind van het programma zijn er drie of vier fragmenten die we niet hebben meegekregen. Sneu.
Los van mijn opmerkingen was dit echter wel heel goede televisie. We leerden De Pauw voor eens en voor altijd kennen als een gepassioneerde vakman. Iemand die binnen Vlaanderen sowieso en waarschijnlijk ook wel binnen de lage landen tot de top der (mainstream) televisiemakers behoort. En al praatte hij anderhalf uur over zijn carrière, hij is er helemaal de man niet naar om veel poeha rond zijn persoon en werk te verkopen. Ik had eigenlijk doorlopend de indruk dat De Pauw eigenlijk geen babbelaar is en dat hij voor ‘Alleen Elvis’ een uitzondering maakte. Een intelligente gast wel die zijn vak zodanig onder de knie heeft dat hij zijn afwijkende ideeën op een authentieke en geestige manier naar het scherm en een gigantisch publiek weet te vertalen. Een vanalleskunner ook, die echter niet te beroerd zal zijn om zijn ego aan de kant te schuiven wanneer dat nodig is. In dat opzicht was de passage waarin het fragment van de Deense sterrenkok van Noma centraal stond de interessantste. Over het streven naar perfectie. Ik geloof De Pauw als hij zegt dat hij dat doet. En daarmee onderscheidt hij zich naar mijn gevoel van nogal wat andere televisiemakers. Je kan geen appelen met peren vergelijken, maar wat een mens van tijd ziet passeren op tv.. Het getuigt van een luiigheid waar je Bart De Pauw nooit op zal betrappen. Die mens kan niet slapen wanneer zijn programma’s niet áf zijn. ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ speelt voorlopig een categorie lager. Je zit met een presentator zonder edge en met een format dat niet perfect op punt staat. Het streven naar perfectie zie ik in dit programma niet terug. Als kijker zie je de optelsom: sympathieke Vanderveken + anderhalf uur onderhoudend praten met een boeiende gast = goeie televisie. Ja, dat klopt (of toch voor deze aflevering). Maar of het echt ambitieus is? Dat laat ik in het midden.
(Hierbij een televisiefragment dat ík zeker zou uitkiezen als ik te gast was in ‘Alleen Elvis’. Ik zou daar nogal over kunnen vertellen ook.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten