Volg je dromen!
Ik droomde dat ik aan een ex-collega vroeg wanneer we nog eens zouden gaan parachutespringen. En waarom deze keer niet van het World Trade Centre? Zij was de meer ervaren springer (hoewel ik niet denk dat ze in het echt al ooit aan parachutespringen heeft gedaan) en het idee dat we mijn plan ten uitvoer zouden brengen, maakte vooral mij wel bijzonder nerveus. Ik denk dat mijn ex-collega niet helemaal overtuigd was van mijn voorstel.
Andere droom. Ik ontving twee boetes: één voor geweld tegen een leraar (ik was in die droom een scholier) en één voor wangedrag op een bus. De precieze feiten kan ik me niet herinneren - ik denk dat ik die leraar met een mes had bedreigd -, maar dat het om heel serieuze overtredingen ging viel af te leiden uit de aard van beide boetes: twee maal een bedrag van rond de 2.500 euro. ‘Ik ga serieus aan mijn spaargeld moeten zitten’, besefte ik.
Volg je dromen, inderdaad.
Oh,en hier een gebeurtenis uit het echte leven die een droom had moeten zijn. Om kwart voor twaalf ‘s avonds belde mijn pa mij om te zeggen dat er in zijn appartement potten en pannen liggen die ik mag hebben. Hij belde om 23:37, ik was al aan het slapen. En nee, dit was dus geen droom. Dit is echt gebeurd. Geen idee waarom dit echt moest gebeuren. En redelijk vervelend. Als hij tegen middernacht gaat beginnen te bellen over potten en pannen, wat is dan het volgende? Om drie uur ‘s nachts bellen om te zeggen dat hij niet kan slapen?
Ik droomde dat ik aan een ex-collega vroeg wanneer we nog eens zouden gaan parachutespringen. En waarom deze keer niet van het World Trade Centre? Zij was de meer ervaren springer (hoewel ik niet denk dat ze in het echt al ooit aan parachutespringen heeft gedaan) en het idee dat we mijn plan ten uitvoer zouden brengen, maakte vooral mij wel bijzonder nerveus. Ik denk dat mijn ex-collega niet helemaal overtuigd was van mijn voorstel.
Andere droom. Ik ontving twee boetes: één voor geweld tegen een leraar (ik was in die droom een scholier) en één voor wangedrag op een bus. De precieze feiten kan ik me niet herinneren - ik denk dat ik die leraar met een mes had bedreigd -, maar dat het om heel serieuze overtredingen ging viel af te leiden uit de aard van beide boetes: twee maal een bedrag van rond de 2.500 euro. ‘Ik ga serieus aan mijn spaargeld moeten zitten’, besefte ik.
Volg je dromen, inderdaad.
Oh,en hier een gebeurtenis uit het echte leven die een droom had moeten zijn. Om kwart voor twaalf ‘s avonds belde mijn pa mij om te zeggen dat er in zijn appartement potten en pannen liggen die ik mag hebben. Hij belde om 23:37, ik was al aan het slapen. En nee, dit was dus geen droom. Dit is echt gebeurd. Geen idee waarom dit echt moest gebeuren. En redelijk vervelend. Als hij tegen middernacht gaat beginnen te bellen over potten en pannen, wat is dan het volgende? Om drie uur ‘s nachts bellen om te zeggen dat hij niet kan slapen?
5-9-2017
Ik had een afspraak in Molenbeek en heb daar mijn jas laten liggen. Nu moet ik terug naar Molenbeek. Héérlijk toch?
‘Infinite Jest’ is nu en dan ook best wel saai. Van die 900 pagina’s hadden er naar mijn aanvoelen enkele honderden geschrapt kunnen worden. De vraag is waarom dat niet is gebeurd.
Om bepaalde passages echt goed te kunnen begrijpen, is mijn Engels trouwens niet goed genoeg. I’m struggling. (Waarom kennen al mijn leeftijdsgenoten zo goed Engels en ik niet?)
Om bepaalde passages echt goed te kunnen begrijpen, is mijn Engels trouwens niet goed genoeg. I’m struggling. (Waarom kennen al mijn leeftijdsgenoten zo goed Engels en ik niet?)
‘Elke dag drie zelfdodingen en 28 pogingen [in Vlaanderen]’, lees ik in De Streekkrant Leuven.
(...)
“België doet het niet veel beter met in totaal zes suïcides per dag. Die cijfers liggen anderhalve keer boven het Europees gemiddelde. Enkel Litouwen en Hongarije doen het nog slechter.”
De Vlaming/Belg schijnt nog steeds gêne te voelen om hulp te zoeken in geval van problemen van welke aard dan ook. Ik deel die gêne totaal niet, ik heb er geen enkel probleem mee om over zelfmoord te praten. Meer nog: door erover te praten (met mijn moeder, mijn broer, vrienden, mijn psycholoog) heb ik er nog nooit een poging toe ondernomen. Maar zelfmoordgedachten zijn mij helemaal niet vreemd. Ik heb vroeger vaak gehoopt dat ik niet meer zou wakker worden (maar dat waren oppervlakkige gedachten; ik leefde in angst, maar al bij al was er weinig aan de hand). En heel recent nog, in juni en juli van dit jaar, heb ik me verschillende keren afgevraagd of ik spijt zou voelen op het moment dat ik de balustrade zou loslaten - ik wist ook welke balustrade - en naar beneden zou vallen. Over springen heb ik meermaals nagedacht in juni en juli. Een kennis van mij heeft het enkele jaren geleden gedaan, hij was 26. En als je springt, weet je tenminste dat je dood zal zijn. Pogingen, ik vind dat maar raar. Als je echt dood wil, zijn er mogelijkheden. Maar voor mij geldt dat ik het mijn moeder niet wil aandoen. Zij heeft doorheen mijn leven al zoveel moeite gedaan om mijn welzijn te verbeteren - ik onderneem daar zelf ook veel pogingen toe - dat ik voor eeuwig bij haar in het krijt sta. En omdat ik er redelijk onbevangen over kan praten zal het zo snel nog niet gebeuren. Maar ik vind leven niet gemakkelijk. Allesbehalve. Het is een opgave. Het is voortdurend trekken en duwen.
(...)
“België doet het niet veel beter met in totaal zes suïcides per dag. Die cijfers liggen anderhalve keer boven het Europees gemiddelde. Enkel Litouwen en Hongarije doen het nog slechter.”
De Vlaming/Belg schijnt nog steeds gêne te voelen om hulp te zoeken in geval van problemen van welke aard dan ook. Ik deel die gêne totaal niet, ik heb er geen enkel probleem mee om over zelfmoord te praten. Meer nog: door erover te praten (met mijn moeder, mijn broer, vrienden, mijn psycholoog) heb ik er nog nooit een poging toe ondernomen. Maar zelfmoordgedachten zijn mij helemaal niet vreemd. Ik heb vroeger vaak gehoopt dat ik niet meer zou wakker worden (maar dat waren oppervlakkige gedachten; ik leefde in angst, maar al bij al was er weinig aan de hand). En heel recent nog, in juni en juli van dit jaar, heb ik me verschillende keren afgevraagd of ik spijt zou voelen op het moment dat ik de balustrade zou loslaten - ik wist ook welke balustrade - en naar beneden zou vallen. Over springen heb ik meermaals nagedacht in juni en juli. Een kennis van mij heeft het enkele jaren geleden gedaan, hij was 26. En als je springt, weet je tenminste dat je dood zal zijn. Pogingen, ik vind dat maar raar. Als je echt dood wil, zijn er mogelijkheden. Maar voor mij geldt dat ik het mijn moeder niet wil aandoen. Zij heeft doorheen mijn leven al zoveel moeite gedaan om mijn welzijn te verbeteren - ik onderneem daar zelf ook veel pogingen toe - dat ik voor eeuwig bij haar in het krijt sta. En omdat ik er redelijk onbevangen over kan praten zal het zo snel nog niet gebeuren. Maar ik vind leven niet gemakkelijk. Allesbehalve. Het is een opgave. Het is voortdurend trekken en duwen.
De manier waarop Goedele Wachters gisterenavond in Het journaal over de zwangerschap van Zuhal Demir sprak (of moet ik zeggen ‘zong’?, want Goedele zíngt het nieuws), ik ging er bijna van over mijn nek. Kan Goedele Wachters geen nieuws gaan zingen op Vitaya ofzo? En waarom moet de zwangerschap van een politica überhaupt in het nieuws komen (en later op de avond nog eens uitgebreid tijdens Van Gils & gasten)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten