Een woordenloos loeiende moslima

In een droom vlak voor het wakker worden, vierde ik mijn verjaardag. We waren met enkele vrienden uit het middelbaar (ik droom héél vaak over ex-klasgenoten uit het middelbaar - God weet waarom), we waren met enkele klasgenoten in een supermarkt. Plots verschijnt de moeder van een klasgenoot ten tonele en ze zegt dat ik mee moet komen. Ik vind dat raar, maar ben wel nieuwsgierig. Ze loopt naar een afdeling en neemt iets van een rek - een pluchen kikker. Ze duwt mij de knuffelkikker in de handen. “Ik heb gehoord dat ge verjaart, hier een klein cadeauke”. Als ik op de buik van de kikker duw, hoor ik het ruisen van de zee. Ik kan me alleen maar afvragen wat hier in hemelsnaam allemaal aan het gebeuren is.

20-9-2017

Ik droomde heel eng. Ik zat bijna helemaal achteraan in een grote zaal, eerder een overdekte tent, we zaten op klapstoelen als ik me niet vergis, waar een moslimvrouw zou komen uitleggen waarom ze niet wil dat haar dochters met een westerling trouwen. Deze vrouw besteeg in lang gewaad het podium en leek in een trance te verkeren. Zij vatte een luid en woordenloos gezang aan, misschien is ‘geloei’ een accuratere omschrijving, als wilde zij demonen bezweren. Dit had veel weg van een performance, of een duiveluitdrijving. De naam Diamanda Galas, een avant-gardistische kunstenares/zangeres, schoot door mijn hoofd. Dit loeiende gezang hield een tijdlang aan en toen het stopte keek de vrouw vol vuur de zaal in en leek ze van mening te zijn dat ze haar boodschap had overgebracht. Met een vernietigende blik (zo kan ik het nog het best omschrijven) keek ze ook naar het achterste deel van de zaal, waarin ik zat. De vrouw verliet het podium. Ik kon niet geloven dat ik net had gezien wat ik had gezien. Toen besteeg de vrouw opnieuw het podium. “Ik wil niet dat mijn dochters met een westerling trouwen”, sprak zij luid. “Wij moslims trouwen binnen onze eigen gemeenschap.” De tent stond stilaan in rep en roer. Wat doet die vrouw in het westen als ze westerlingen veracht, vroeg ik me luidop af.
Nadien bleken er in de zaal video-opnames te zijn gemaakt van ieders individuele reactie op het woordenloze, luide en bijna dreigende gezang van de vrouw. Er werd mij gevraagd om de registratie van mijn eigen reactie te bekijken. Ik zag mezelf zitten met openhangende mond en wijdopengesperde ogen, secondenlang verstijfd van ontzetting en ongeloof door wat er op het podium gebeurde. De beelden die ik zag gaven helemaal uitdrukking aan hoe ik me daar op dat moment in de zaal had gevoeld.. “Wat vind je nu zelf van je reactie, Alexander”, vroeg een docent van wie ik les krijg mij (het leek erop dat zij zelf al een oordeel, en een eerder negatief, over mijn reactie geveld had).
Ik murmelde wat onverstaanbaars, volledig in de war door wat er allemaal was gebeurd.
Daar eindigde deze droom.