Ho maar!

Raymond Van het Groenewoud, ik vind dat ouwemensenmuziek. Van een man die niet kan zingen. Kraken en praten, da's zijn zingen. Hij klinkt als een stofzuiger in plaats van een ventilator. Maar ik heb niks tegen hem hoor. Integendeel. Dat soort man hoor ik weleens graag praten. Liever dan zingen, in zijn geval. Dat type mens heeft de potentie om interessant te zijn in een gesprek, en da's altijd goed. Maar eigenlijk weet ik weinig over hem en ik moet altijd aan Sigrid Spruyt denken als ik hem hoor, dus heeft hij kennelijk nog nooit iets gezegd dat mij is bijgebleven. Wel denk ik steeds: zo'n schorre stem aan het ontbijt met de aangename stem van nieuwsanker Sigrid Spruyt (die er wellicht ook niet jonger op geworden is, maar die ik me herinner als een frisse verschijning, tien jaar geleden).

Maar ik zei: Raymond is geen oninteressante man. Interessanter alleszins dan zijn groupies, oftewel: de madammen van Radio 1. Met hun voormiddaggezoem promoveren ze elke reuteling van Raymond tot een achttienkaraatsdiamant. En als Raymond in hun studio zit, lijkt het wel alsof ze niet meer kunnen presenteren. Hij zou live een nummer kunnen spelen - liefst iets nieuws, iets onbekends - en zij zouden niet tot het eind kunnen wachten om al 'fantastisch!' te roepen. Ze zouden het middagnieuws met twee minuten uitstellen om hun meerwaardezoekerspunt te maken: Raymond, da's tijdloze topklasse, een grote meneer. Zeg dat Radio 1 het gezegd heeft, of meer bepaald: Friedl' Lesage, door iedereen aldaar bestempeld als een straffe madame, maar zijzelf zegt daarover zonder twijfel: ho maar!

Een 'straffe madame'. Nee, daar heeft Friedl' gelijk in, dat is ze niet, al denkt ander radiovolk daar dus zonder twijfel anders over, daar hoef ik niet eens mijn rechterhand om te verwedden. Zoals die diepgaand kan zijn,

Friedl'. Zoals die een zachte stem heeft en vooral op basis daarvan een voormiddagpragramma mag presenteren. Ja, dat kan alleen Friedl'. Of Ruth Joos, bij nogal wat mensen beter bekend als - heel flauw: Trut Joos.

Maar dat zijn wel het soort 'madammen' - en met Raymond erbij: het soort mensen - die door de maatschappelijke Canvasklasse op handen worden gedragen. "Onlangs was Van het Groenewoud bij Friedl'. Heel interessant."
En het volgende is wellicht een misplaatste verwachting van mij, maar ik mis humor bij die mensen, of in hun radioprogramma's. Alsof ze humor in hun verleden situeren. Ze zijn daar uitgegroeid, uit humor. Ruth serieus over cultuur, Friedl' over boeken en hun luisteraars genoegzaam over hun kijk- en luistergedrag. Misschien omdat ze mama's, papa's, oma's en opa's zijn geworden? Of omdat ze huizen, bouwgronden en moderne keukens bezitten? Dure reizen maken?

Ik vind dat al die sérieux bij elkaar een beetje gerelativeerd mag worden. (Zie ook: 'Rode hond' ter illustratie van de banaliteit die soms op Radio 1 te horen is).

Mààr, jongens en meisjes (en ik vind het belangrijk om dit aan het eind van dit ietwat gratuite epistel te zeggen): ik heb zelf géén suggesties voor hoe dit door mij beschreven euvel opgelost moet worden. Hetgeen wel vaker het probleem wanneer ik iets aanklaag.