Dan liever zinnig zeilen

Ben ik blij dat ik nooit meer een boek van Herman Brusselmans moet lezen. Niet dat ik verplicht was om 'Het zinneloze zeilen' te lezen, maar ik deed het wel, en ferm tegen mijn goesting, al van bij de eerste bladzijden. Ik vroeg me dan ook af of ik niet beter kon stoppen, maar stoppen is niet van mijn gewoonte en dus las ik door. Het is tenslotte een vrij dun boek dat vlot leest. In 'De goede moordenaar' van Jef Geeraerts ben ik enkele weken geleden wél gestopt. Omdat ik het gehad had. Het werd wel heel eentonig en de letters stonden te dicht op elkaar. Eén blad lezen duurde een minuut of drie - te veel naar mijn goesting op den duur.

Nu is 'Het zinneloze zeilen' uit en het enige dat ik er interessant aan vind is dat Brusselmans even oud was als ik nu, toen hij al die zinneloze zeik schreef. Wat een rare jongen moet hij toen al geweest zijn. En maar paffen, waarschijnlijk, en zijn haar maar laten groeien. En eigenlijk ook wel interessant is dat hij zichzelf als schrijver in zijn verhalen betrekt. Zo schrijft hij over de non-belevenissen van zijn personages en stelt zich dan bijvoorbeeld de vraag waarom hij die dingen eigenlijk opschrijft. Dat vind ik interessant want ik doe dat ook weleens. Vooral in mijn eerder 'labiele' stukjes, als ik dat tenminste aan u zou willen verklappen. Dat ik ook weleens doe wat Brusselmans doet. Of liever: dat ik ook weleens labiel ben.

Maar goed, nu lees ik dus nooit meer Brusselmans, nu heb ik het gehad. Ik schreef onlangs dat ik benieuwd was naar 'Het zinnneloze zeilen' omdat dat zijn debuutroman is, waarvan ik had gehoord dat die nog leuk was, nog authentiek, maar waarover Geert Simonis in een reactie zei dat het niet zijn debuutroman was als wel een verhalenbundel. Wat er ook van zij: 'Het zinneloze zeilen' was misschien wel een klein beetje leuk, maar zeker niet om het mensen aan te raden of om er schuddebuikend om te moeten lachen, zoals een recensent van 'Het vrije volk' op de achterflap beweert te hebben gedaan.

Nee, voor de derde keer, nu lees ik echt nooit meer Brusselmans. Of het zou zijn dit jaar verschenen roman 'Van 3 tot 6' moeten zijn. (Ik kon niet op de titel komen en gaf op Google 'Brusselmans blue' in, omdat het hoofdpersonage in 'Van 3 tot 6' Blue heet, wat ik me nog wel herinnerde.) Omdat ik daarover gehoord heb dat het nog eens een goeie Brusselmans is, zoals er al in jaren geen goeie Brusselmans meer verschenen schijnt te zijn. 'Van 3 tot 6' zou, uiteraard omfloerst, over de breuk met zijn vriendin, Tania Demetsenaere, gaan - waardoor Blue geïnspireerd is - en dat wekt vanzelfsprekend de curiositeit, want zoals Brusselmans veel in de media geweest is om over die breuk te vertellen, ja, dat kon tellen.

Maar liever zou ik ook 'Van 3 tot 6' helemaal niet lezen. Want als ik al iets zal onthouden uit de lectuuur van 'Het zinneloze zeilen' is het wel dat er duizend andere schrijvers zijn die interessantere, 'zinnigere', verhalen vertellen. Brusselmans is tijdverlies, zo cru is het wel. Hij serveert de snelle opwarmmaaltijd die je eenzaam en alleen in je kamertje opeet, in plaats van de zelfgemaakte taart op het gezellige verjaardagsfeestje, die G.G. Marquez gebakken heeft, omzeggens.

Ja, ik schrijf soms ook maar wat.