Rechtzetting

Ik was een snob. Een muzieksnob. Daar had mijn Coldplayminnende vriend gelijk in. Hoe kon ik schrijven dat 'Mylo Xyloto' kut was als ik er nooit voor was gaan zitten? Dat mocht ik inderdaad niet zeggen, dat ik daar zelf niet aan gedacht had. Automatismen. Vooroordelen. Favoriete recensenten napraten. Die op hun beurt zelf snobs zijn, enz., enz..

Dus toen mijn Coldplayminnende vriend mij zijn exemplaar van 'Mylo Xyloto' wilde uitlenen, stond ik bijzonder weigerachtig. We zaten in zijn auto en beluisterden 'het nummer met Rihanna' - mijn geschuddebol en van gruwel vertrokken gezicht waren niet geheel oprecht. Ik zocht naar lichtpuntjes en hoorde een bruggetje dat wel iets had. Mijn vriend drong aan: ik moest die hele 'Mylo Xyloto' een eerlijke kans geven en 'dat nummer met Rihanna' zou zich nog vastbijtelen in mijn hoofd.
En dat moest ik geloven.

Maar ik heb mijn vrienden lief, zelfs al houden ze van Coldplay, en ik besloot die nieuwe plaat een eerlijke kans te geven. Alsof het een experiment was. De eerste keer viel dat niet mee. Op Facebook schreef ik: 'Nu 45 minuten 'Mylo Xyloto'. Straks 45 minuten Mindfulness', waarmee ik wilde zeggen dat ik even zou moeten bekomen van de sonische bagger die ik meende te zullen moeten aanhoren. Ook vertelde ik mijn vriend in een eerste reactie dat de plaat 'onbeluisterbaar' was.
Ik dwaalde.

We zijn nu enkele dagen verder en elke morgen ben ik wakker geworden met 'Mylo Xyloto'. De tussenstand is deze: als (gewezen) muziekrecensent geef ik dit op voorhand zelfverklaarde gedrocht drie spreekwoordelijke sterren, wat staat voor prima (één ster = slecht; twee sterren = matig; vier sterren = meesterwerk). Niet meer of niet minder. Er staan enkele nummers te veel op, maar het overige is behoorlijk aanstekelijk. Die weidse arrangementen, de 'enoxification' van co-producer Brian Eno, ja, zelfs die op het eerste gehoor vreselijke singles wérken gewoon in het geheel van de plaat. Ik sla er een klein beetje van achterover en moet mijn hele kijk op Coldplay ogenschijnlijk opnieuw aanpassen (wat ik waarschijnlijk toch maar niet ga doen). Ik wil nu ook hun vorige, 'experimentele' plaat, 'Viva La Vida', beluisteren en heb ook 'Speed of Sound' herontdekt, een vergeten single uit 'X&Y'. Op repeat, een keer of tien per dag. Over weidsheid gesproken. Wat een zalig refrein.

Beter dan eender wat er op 'Mylo Xyloto' staat, laat dat duidelijk zijn. Ook staat er geen nummer op 'Mylo Xyloto' dat kan tippen aan 'Parachutes' of 'A Rush of Blood to The Head', de eerste en tweede plaat van Coldplay. Het was ook omdat Coldplay die eerste platen schijnbaar verloochende dat ik zo op hen was afgeknapt. Ze hadden mij verraden, in de steek gelaten. En ik redeneerde: fuck 'em, er is nog genoeg andere muziek om me van Coldplay niks aan te hoeven trekken. Overige singles uit 'X&Y' - de zogenaamde heruitvinding van het wiel - herinner ik me als ronduit slecht. Hun experimentele 'Viva La Vida' - daar gingen de heren op aanraden van een stoet marketeers warempel de zuiderse tour op - ging geheel aan mij voorbij en hoewel de titeltrack van die ceedee nu al een klassieker heet te zijn, heb ik geen benul van hoe dat nummer klinkt. Daar moet dan nu maar eens verandering in komen.

'Mylo Xyloto' trekt mij immers, ik wik mijn woorden, opnieuw over de streep en ik ben verrast door hoe Coldplay ondanks experimentjes en rariteiten toch au fond diezelfde groep is gebleven. Er staan te veel nummers op, er is te veel aan geproducetet en de batterij marketeers zit nadrukkelijk achter het spuuglelijke artwork, maar het is géén sonische bagger, en 'Princess of China' met Rihanna is behoorlijk catchy, nauwelijks guilty.

Conclusie: misschien wel de Grootste Groep ter wereld - U2, quoi? Kings of Leon? - heeft met 'Mylo Xyloto' een plaat gemaakt die elke muzieksnob of voormalige Coldplay-fan minstens één keer gehoord moet hebben. Of minstens vijf keer, want bij mij kwam de 'klik' ook niet onmiddellijk. Pas dan mag er geoordeeld worden, ik heb een les geleerd. En dat dit live gaat boomen is een zekerheid. Dit is vuurwerk, slingers en graffiti. Grote schermen, 60.000 mensen en memorabele zomeravonden.

En nog meer vuurwerk, slingers en graffiti. Voor tienduizenden mensen die op warme festivalavonden naar een concert van Coldplay kijken. Je kan je afvragen wat daar mis mee is als al die mensen daar gelukkig van worden. Helemaal niks, ben ik tegen mijn eigen principes in geneigd te denken.
En voor mensen die er desondanks nog steeds niks aan vinden, is er daadwerkelijk nog meer dan genoeg andere muziek. Ikzelf, bijvoorbeeld, mag 'Mylo Xyloto' tegen alle verwachtingen in dan wel prima vinden, ik heb hier rondom mij nog een twintigtal andere cd's liggen die ik eveneens prima vind. Sommige zelfs wereldklasse.