Bouli

Bouli Lanners, dat vind ik nu eens een leuke naam zie. Naam? Lanners Voornaam? Bouli. Doet mij denken aan een tv-sneeuwman uit het Jura van mijn tijdrekening, Bouli. Of Boelie. Zoek maar op.

En die Bouli maakt films. Zouden die ook zo leuk zijn? Anders, is het antwoord. Anders. Niet leuk, nee, anders. Mooi en leuk, maar ook triest. Zijn nieuwe film 'Les Géants' heeft mij niet helemaal over de streep kunnen trekken. Ik wilde een realistischer verhaal. Deze film over drie jongens (2 x 15 en 13) schept een te irrealistisch beeld van wat er mogelijk is voor zo'n jochies in de Ardennen. Een te melancholisch beeld ook. Het is super dat een vijftienjarige met een auto rijdt, maar dat kan nu eenmaal niet. Een vijftienjarige met een auto laten rijden om je film te pimpen, is valsspelen.

Maar wij kijken naar de film en de film is een afgewerkt product. Daar veranderen wij als kijker niks aan en dat hoeft ook niet. Ik discussieerde met mijn broer over korte en lange films. Hij was van mening dat sommige films te kort zijn, dat ze niet diepgaand genoeg zijn, of wat zijn precieze argumentatie ook was. Ik zei dat films nooit te kort kunnen zijn, tenzij je er gewoon niet genoeg van kan krijgen, maar dan kijk je gewoon nog eens. Weten wij immers veel of een film te kort is? De regisseur zal dat wel voor ons weten. Natuurlijk heeft die meer materiaal opgenomen dan wat hij laat zien, maar om zijn verhaal te vertellen had hij dat overige materiaal blijkbaar niet nodig. Ik geloof alleen in te lange films - zie: 'Blue Bird' van Gust Van den Berghe -, niet in te korte. Schrijven is schrappen, als u die uitdrukking kent. Zelf lap ik ze echter graag aan mijn laars. Ik ken de drang om te veel te willen zeggen.

'Les Géants' is te kort noch te lang. Het verhaal is rond. En is het een goed verhaal, van de man met de leuke naam? Hangt ervan af wat je goed vindt. Mij doet de plot nog het meest denken aan een boek voor veertienjarigen. Een en ander is nog net te kinderachtig om geloofwaardig te zijn voor de grote mensen in de grotemensenwereld. Kinderen van 13 en 15 jaar verhuren immers geen huis aan een louche drugsdealer en brengen geen hele zomer door in totale afwezigheid van hun ouders.

Dat 'Les Géants' maar een film is en een symboliek bevat, dat begrijp ik natuurlijk wel, maar toch. Ik stapte in dit verhaal met het idee het over mij heen te laten spoelen zonder er teveel van te geloven. Op die manier raakte ik ook niet al te zeer betrokken. Het werd een vrij afstandelijke kijkervaring, die ook weer makkelijk van mijn huid spoelde. Mooie beelden, leuke moppen, bij momenten hilarisch en dan weer wat triest, maar in sé geschikt voor veertienjarigen. Dat mensen van 40 hier nog veel aan vinden, vind ik opmerkelijk. En toch oogst deze film bijna onverdeeld goeie kritieken. Tot in Cannes. Omdat Bouli Lanners populair is?

Waar de critici het in niet geringe mate over hebben zijn de mooie beelden van de prachtige natuur. Inderdaad: daar heb ik ook van genoten. Bouli is een schilder en dat zou een en ander moeten verklaren. De hele film zit overigens vol mooi in beeld gebrachte scènes, ja het zou de prachtige verfilming van een jeugdroman kunnen zijn. Hoe les gas hun haar bijvoorbeeld platinablond verven, weergaloos en een supercoole vondst. Maar voor de oude man die ik ben, is dit allemaal net iets te gek.

Omdat ik nooit zelf zo'n stoten heb uitgehaald waarschijnlijk. Maar dat is een ander verhaal.