Michel Houellebecq schrijft goeie boeken, maar toen ik daarnet in het park zijn ‘Mogelijkheid van een eiland’ zat te lezen werd ik toch afgeleid door iets dat ik nog veel interessanter vond: de immer onvoorspelbare werkelijkheid.
Drie meisjes van ongeveer 15 jaar zaten op een bank. Eentje van hen was net gedumpt en las voor uit de sms-conversatie ...die ze daarover nog met haar (ex-)lief had gehad. (Waarom de relatie op de klippen was gelopen kon ik niet meer achterhalen, maar zowel de jongen als zijzelf leken er spijt van te hebben.)
Luistervinkt u even graag als ik?
“Hier schrijft hij dat hij denkt dat het beter is als we niet meer samen zijn. Ik stuur terug: waarom? Hij stuurt dan dat hij dat niet in een sms kan zeggen. Ik stuur: kom het dan zeggen in mijn gezicht. Hij stuurt dat hij nu niet kan komen.”
Ze leest dit voor op een meewarig toontje en haar twee vriendinnen snuiven van minachting. Het gedumpte meisje gaat door.
“Ik was dan beginnen wenen en ik had niks meer gestuurd en toen stuurde hij dat hij het zelf kei erg vond. Ik stuurde dan: waarom wilt ge het dan uitmaken? En hij stuurde dat hij dacht dat het beter was zo. Ik begon toen nog harder te wenen, maar hij bleef nog sturen.”
En nu wordt het (echt) interessant, want in zijn volgende sms’je bleek de jongen te vragen of alle gemeenschappelijke foto’s nu van Facebook moesten worden verwijderd en of de relatiestatus weer naar ‘vrijgezel’ moest worden veranderd; of het daar nu al het 'goede moment' voor was; hoe ze dat gingen oplossen. Want zo eenvoudig is het niet, inderdaad. Al die gemeenschappelijke foto’s van gedeeld geluk – wat ermee te doen in een dergelijke situatie? Voor je het weet draait de administratieve mallemolen overuren, en dat kan je dan wel missen, als je verdrinkt in luduvudu.
“Ik heb dan gestuurd dat we beter direct onze relatiestatus konden aanpassen”, zucht het meisje.
“Ja, duh-uh”, zegt een van haar vriendinnen.
“En hij stuurde dan dat dat oké was en dat hij alle tags met zijn naam ging verwijderen van foto’s waar wij samen opstaan. Ik stuurde dan dat ik dat zelf wilde doen.”
Ik vermoed dat de jongen pas na dit sms'je besefte dat hij het écht aan het uitmaken was met zijn lief. Die relatiestatus, dat untaggen, het werd ineens wel erg definitief allemaal. Misschien stuurde hij daarom het volgende schuldbewuste berichtje, waarmee de rollen tussen de jongen (dader) en het meisje (slachtoffer) opeens leken om te draaien.
“En dan stuurt hij dat hij eigenlijk spijt heeft dat het uit is, dat hij mij echt een tof meiske vindt en dat hij alleen maar goeie herinneringen aan onze relatie overhoudt. En hij schrijft dat ik zeker snel een nieuwe vriend zal hebben..”
Een what the fuck-toontje is hier niet van de lucht. Ogen rollen en wenkbrauwen fronsen.
“Hij schrijft dat hij zeker tijd gaat nodig hebben om dit te verwerken en dat ik echt niet zomaar iemand voor hem ben. Hij schrijft dat ik altijd speciaal voor hem zal blijven, niet zoals sommige andere meiskes... En dan schrijft hij dat we misschien nog eens kunnen afspreken om over alles te praten…”
Toen ben ik opgestaan en naar huis gegaan. De afloop was bekend. Tenzij het meisje pro forma koppig doet, zijn zij en haar lief volgende week weer samen. En zo wordt het ook voor hen alsnog een prachtige zomer. Oef!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten