Wees niet naïef, denk niet dat je een 'persoon' voor hen bent of dat het hen ook maar iets kan schelen.Verwacht niet dat ze je (lang) op voorhand, op een persoonlijke manier zullen verwittigen. Bereid je er op voor dat je zonder dat je het had zien aankomen het volgende in je mailbox kan vinden. Aan de vooravond van wat je dacht dat gewoon een nieuwe werkdag zou worden.
“Beste Alexander,
Wij hebben intern besloten om uw contract vanaf morgen stop te zetten en aldus niet meer te verlengen. Het is dus niet nodig dat je morgen nog komt.
Dit omwille van werkvermindering tijdens de zomermaanden.
Ik wens u verder veel succes naar de toekomst toe!
Mvg”
Dat was vorige woensdag.
Begrijp mij niet verkeerd, ik ben hierover niet bitter. Voor mij waren ‘die van het callcenter’ ook maar bordkarton. Heet gaat ‘m natuurlijk over de bruuske manier waarop ze mijn enige bron van extra inkomsten (bovenop mijn dop van 360 euro per maand) van onder mijn voetjes wegtrekken. Aan de vooravond van een nieuwe werkdag. Strakker kan je niet regisseren.
De mail is kort en zakelijk, als was hij geschreven door iemand die één keer op de gang naar mij heeft geknikt en mijn naam niet kent. De verzender is evenwel onze supervisor met wie ik, ondanks de zakelijke context, een tamelijk informeel contact onderhield. In de mail ben ik eerst ‘u’, daarna ‘je’ en dan weer ‘u’. Verwarrend, dat geschipper tussen formeel en minder formeel. Vooral als ik in ogenschouw neem dat ik op een gemiddelde werkdag door dezelfde persoon met een flukse ‘eeeey’ begroet werd.
En dan is er ook die laatste zin en dat uitroepteken. Clichématiger kan je het niet verzinnen, ten eerste, maar dat bedek ik zelfs graag met de mantel der liefde (ik had niet beter van haar verwacht). Dat de zin grammaticaal onjuist is stoort me evenmin. Het is dat uitroepteken dat de zaak verpest. Wil ze me feliciteren met mijn verjaardag misschien? Ben ik cum laude afgestudeerd en ontvang ik daarvoor een dikke proficiat? Neen. Ik heb integendeel net de mededeling gekregen dat ik mijn job – een flutjobke, weliswaar, maar wel een job - kwijt ben, in het volle besef dat zomaar een nieuwe vinden waarschijnlijk weer geen evidentie zal zijn en in de realiteit waarin ik met 360 euro per maand niet toekom in een wereld waarin ik al 290 plus overige kosten betaal voor mijn kot.
Ik beklaag mij nergens over, ik stel alleen maar vast.
“Beste Alexander,
Wij hebben intern besloten om uw contract vanaf morgen stop te zetten en aldus niet meer te verlengen. Het is dus niet nodig dat je morgen nog komt.
Dit omwille van werkvermindering tijdens de zomermaanden.
Ik wens u verder veel succes naar de toekomst toe!
Mvg”
Dat was vorige woensdag.
Begrijp mij niet verkeerd, ik ben hierover niet bitter. Voor mij waren ‘die van het callcenter’ ook maar bordkarton. Heet gaat ‘m natuurlijk over de bruuske manier waarop ze mijn enige bron van extra inkomsten (bovenop mijn dop van 360 euro per maand) van onder mijn voetjes wegtrekken. Aan de vooravond van een nieuwe werkdag. Strakker kan je niet regisseren.
De mail is kort en zakelijk, als was hij geschreven door iemand die één keer op de gang naar mij heeft geknikt en mijn naam niet kent. De verzender is evenwel onze supervisor met wie ik, ondanks de zakelijke context, een tamelijk informeel contact onderhield. In de mail ben ik eerst ‘u’, daarna ‘je’ en dan weer ‘u’. Verwarrend, dat geschipper tussen formeel en minder formeel. Vooral als ik in ogenschouw neem dat ik op een gemiddelde werkdag door dezelfde persoon met een flukse ‘eeeey’ begroet werd.
En dan is er ook die laatste zin en dat uitroepteken. Clichématiger kan je het niet verzinnen, ten eerste, maar dat bedek ik zelfs graag met de mantel der liefde (ik had niet beter van haar verwacht). Dat de zin grammaticaal onjuist is stoort me evenmin. Het is dat uitroepteken dat de zaak verpest. Wil ze me feliciteren met mijn verjaardag misschien? Ben ik cum laude afgestudeerd en ontvang ik daarvoor een dikke proficiat? Neen. Ik heb integendeel net de mededeling gekregen dat ik mijn job – een flutjobke, weliswaar, maar wel een job - kwijt ben, in het volle besef dat zomaar een nieuwe vinden waarschijnlijk weer geen evidentie zal zijn en in de realiteit waarin ik met 360 euro per maand niet toekom in een wereld waarin ik al 290 plus overige kosten betaal voor mijn kot.
Ik beklaag mij nergens over, ik stel alleen maar vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten