1607

Ik ga mijn virtuele CD07 top 10, zoals hij er vandaag op 16 juli uitziet, eens in het kort bespreken. Aan de hand van enkele woordjes, om op die manier al een beetje te oefenen voor aan het eind van het jaar.
Welaan dan:

Waarom "360°" van Mintzkov op één staat: omdat de combinatie van hard en zacht mij een ongelooflijke sucker voor hun songs maakt. Eigenlijk "schaam" ik me zelfs een beetje omdat ze op één staan, maar als ik terugdenk aan de eerste keer dat ik "One Equals A Lot" en "Ruby Red" hoorde, kan ik toch enkel besluiten dat ik aan deze cd ongeveer het meest plezier heb gehad. Mijn review spreekt boekdelen over hoe blij ik met "360°" was, en ben. Maar toch hoop ik stiekem dat ik aan het eind van het jaar een plaat gehoord heb die ik gewoon op één moét zetten. Vorig jaar was dat het onvolprezen "Gang Of Losers" van The Dears.

Amy Winehouse ontpopt zich inmiddels tot een waardige, vrouwelijke evenknie voor Pete Doherty, maar met "Back To Black" maakte ze een dijk van een plaat, die vooral uitblinkt door zijn absolute consistentie en permanent hoge niveau. "Rehab" is een single met wereldklasse, maar ook de rest is nooit minder dan heerlijk, lekker of opwindend. Dit is zeker geen plaat die ik zo hoog had verwacht en ik denk dat ze ook wel nog enkele plaatsjes kan zakken.

Nog een onverwachte notering, op drie, is El-P. "I'll Sleep When You're Dead" geldt hier al als de plaat die me er echt van overtuigde dat hiphop even opwindend, of zelfs nog opwindender kan zijn dan gitaarmuziek. Met name de heerlijke openingstrack en het geweldige "EMG" zijn tracks met zo'n intensiteit dat ik meteen door de knieën ging. Een plaat waarvan ik trots ben dat ik ze niet door de mazen van het net heb laten glippen.

Wilco staat ongelooflijk terecht op vier (misschien op een dag zelfs nog hoger) met het uitmuntende "Sky Blue Sky". Dit is de eerste Wilco-plaat waarop het voor mij allemaal onmiddellijk op zijn plaats viel. Met de twee felbejubelde voorgangers had ik nu en dan wat moeite, maar op "Sky Blue Sky" lijkt de rust volmaakt. Jeff Tweedy lijkt geen slechte songs te kunnen schrijven, kortom. De eenvoud van "Either Way" vat de plaat samen.

Op vijf een plaat die niet de impact heeft die ze verdient, wegens een te onbekende uitvoerder. Thomas Dybdahl biedt op "Science" de warme deken waaronder het nog warmer krijgen is, met de vriend(in) erbij. Een revelatie, en ik zal er alles aan doen om deze in de top 10 te houden, al zal dat van de resterende releases afhangen, dit jaar.

Forget Cassettes is vervolgens nog zo'n groep die gewoon te weinig naambekendheid geniet om met zijn "Salt" veel potten te breken. Amper te vinden in cd-winkels, maar absoluut het koesteren waard. Ik twijfelde aanvankelijk of het gegil van de zangeres wel "juist" was, maar de onconventionele songstructuren, de energie en de spankracht van de muziek trokken me makkelijk over de streep. Hopelijk een top 10-plaats aan het eind van het jaar, ook deze.

The National zijn ze voorlopig alvast voorbij. Nochtans is "Boxer" de voorlopig laatste in mijn rijtje van viersterrenplaten, dit jaar. Vier sterren die verdiend zijn op basis van heerlijke songs als "Squalor Victoria", "Brainy", maar toch vooral - en dit zou zelfs wel eens het mooiste nummer van het jaar kunnen worden - op basis van "Ada". Ook zwicht ik volledig voor die schitterende, diepe stem van Matt Berninger. Mijn favoriete meezingplaat van het jaar.

Met drieënhalf sterren, zo ongeveer, opent LCD Soundsystem de debatten op acht. Aanvankelijk maar half goed bevonden, maar na een rijpingsproces toch in zijn geheel goedgekeurd. "Sound Of Silver" is energiek en cool. Top 10 wordt evenwel moeilijk.

Jesse Sykes & The Sweet Hereafter staat er nog steeds mooi tussen. Niet echt mijn genre en eerder een plaat voor de mama, dan voor de zoon, is "Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul" toch echt wel een verzameling van twaalf mooie nummers die uitblinken door hun maturiteit, hun permanente degelijkheid en hun stijl.

Achteraan en gedoemd om slechts een eervolle vermelding in de wacht te slepen: The Van Jets. Vooral nog steeds op tien omdat ze me eigenlijk gewoon enorm hebben verrast met hun debuut. Ik had nooit verwacht enthousiast over hen te zijn, laat staan dat ik "Electric Soldiers" een van de drie beste Belgische platen van 2007 zou noemen. Nummers als "Johnny Winter" en "Electric Soldiers" zijn uitstekend meebrulbaar en missen hun effect nooit.

Tot hier dus de tien platen van het voorjaar, met een top zeven die het verdient de eindtop-10 te halen. Ik heb al massa's platen beluisterd dit jaar en als ik aan dit tempo zal blijven voortdoen moet ik in december zeker een top 60 kunnen maken met aan te schaffen cd's. Dat wordt nog een hels, maar heerlijk werkje en ik kijk er naar uit om het eindresultaat hier neer te pleuren.