Daar ga je dan, Amy. Het zat eraan te komen, mijn profetische woorden van 1607 komen uit. Een volle verdieping omlaag, van drie naar dertien, nu ben je ook hier-o wat laag gevallen.
Het is die spekgladde sound van "Back To Black" die je nu van je sokkel haalt. Plots struikel ik daarover, vind ik dat zo gelikt en commercieel. De songs en de stem heb je evenwel nog steeds mee.
Ik zié je de vloer dweilen als je in "Wake Up Alone" je verloren liefde bezingt. Een Oost-Europese snol die hier als werkster werd aangeworven door een vunzige vijftiger met een iets te rood hoofd. Ja jij, Balthazar Boma.
Of dat bazige toontje in "Some Unholy War", waarin je "re-fe-yoased" to let him go. De moederkloek in je, de bezitterige poes, ik word er minder graag mee geconfronteerd dan ik dacht. "Back To Black", "Love Is A Losing Game" en het fantastisch blijvende "Rehab" zijn gelukkig nog wél volledig intact en behoeden de plaat gelukkig voor een 9/11-instorting. Zonder die nummers was je natuurlijk ook nooit op een tweede plaats beland. Toch vraag ik me af waarom ik je sixties soul-pastiche tot voor kort zo geweldig vond. Net die spekgladde sound allicht, waarop ik schijnbaar niet langer weet recht te blijven.
Maar weet je wat er ook meespeelt? Dat interview met Mark Ronson in Humo, je producer en weer zo'n typisch "ik-ben-hip-maar-ik-kies-daar-niet-voor"-type dat de laatste jaren dikgezaaid lijkt. Hij gaf tekst en uitleg bij de productie van je plaat en dat klonk me allemaal zo steriel, technisch in de oren dat ik mijn ontgoocheling nog amper de baas kon. Je knoppenman had een werkje voor je afgeleverd en jij mocht op de foto staan. Hij zou iets dergelijks, tussen het dj'en door, ook wel voor Lilly Allen, Britney Spears en Enrique Iglesias kunnen doen, als het maar overeenstemt met zijn strikte ethische code, want zo zijn die dudes wel. Alles draait 'm uiteindelijk om hun milieu, hun credebility en hoe die zo hoog mogelijk te houden. Het hardnekkig beweren van niet hoort uiteraard bij die pose.
"Back To Black" heeft je hip gemaakt in Amerikaanse hiphopmiddens. Pimps en bitchaz waarderen je openhartigheid. Voor mij, als koele westerling zonder drugs- en/of gevangenisverleden mag het misschien allemaal wat implicieter. Ik hoef je dus niet te zien kuisen, je aan de haard te zien zitten met je fles of je tijgerinnencapriolen zien op te voeren. Mijn Amy Winehouse is er eentje met een stabiel liefdesleven, met een natuurlijke cool waar geen fles aan moet helpen en met een lekker parfum zodat je die geur van zeepsop en goedkope gin van je af kan schudden.
Misschien zit ik er helemaal naast, maar dat zijn dus de redenen waarom "Back To Black" een tuimeling in de diepte maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten