Een dag waarop ik plannen heb om de trein te nemen naar...

Wawawa! Vrijdag de dertiende.
Ik had het niet eens door tot ik de Rumba-kaldender bekeek om eens te kijken wat voor fuif er vanavond is. Een Club Bugalu-avond, zo blijkt. Ik ga, ook al verwacht ik er weer een concentratie van dertigers.

Deze week wilde ik ondermeer schrijven over het fenomeen van de "kids", die de "kinderen" van vroeger vervangen blijken te hebben. Mensen hebben drie kids, waarmee ze naar Walibi gaan, waarmee ze bij de "mutti" op bezoek gaan en waarmee ze Donna-ballonnetjes opblazen. Ik ben een fervent bepaalde-woorden-hater en kids is zo'n woord dat ik enkel met een vreselijk geforceerde uitdrukking uit mijn bek krijg. Voorwaar, ik heb niks met kinderen te maken, vooralsnog.
Doormelken over dit onderwerp leek me echter geen bijster goed idee en daarom doe ik het ook maar niet.
Er was nog muziek, deze week, zij het niet altijd even interessant. Ik verdrink weer in een enorme hoeveelheid en ik heb er de plaats voor noch de zin in, eigenlijk om dat allemaal als een prof te gaan ontdekken. Metaalmoeheid. Muziekverslaving.