Wel, het huilen staat mij nader dan het lachen. Het is 1u45 en voor het slapen gaan wil ik op YouTube - een belachelijk contrast - "Con Te Partiro" van Andrea Bocelli beluisteren.De klik op de link en de strijkers. De Titanic vergaat, de zon gaat onder en de god is blind. Autch. De man is doctor in de rechten. Wat zou ik hem nog allemaal niet nageven?
Het is die taal die 'm dat grootse verschaft en het is die kop die geen spaander van me heel laat. Een blik heeft Bocelli niet, wat 'm nog fascinerender maakt. Hij kijkt niet, hij staat daar, neergzet, als een circusnummer zijn opvoering tot een goed einde brengend.
Tien jaar geleden stond dit nummer bovenaan en zag ik de clip elke week voorbijkomen. De Ultratop kwam toen op tv ofzo. Ik had niet meteen door dat de man blind was, maar toen het me ter ore kwam (ik kon dat toen zelf nog niet zien blijkbaar) zegde ik zeker een kwartierlang niets, uit angst dat iemand de krop in mijn keel zou opmerken.
Ik heb nooit meer zo'n beklemmende strijkers gehoord, geloof ik. En de milde berusting in Bocelli's stem is moordend als een bloedmooie sniper. Waarom ik dit via godbetert YouTube moet herontdekken is me een raadsel. Dan toch omdat het een makkelijk medium is?
En nu de subtiele afweging, want trop is trop en teveel teveel. Maar kan ik Bocelli wel beu worden? Ik zoek verhalen, goed voor duizenden pagina's tekst, achter die man zijn blik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten