M.,
je belde me, maar ik vroeg je het kort te houden. De woorden "weetje waar je je gsm kan steken?" lagen me op de lippen bestorven, maar ik liet je enige tijd raaskallen alvorens mijn punt op een iets beschaafdere manier te formuleren. Je had het in die typisch, dwingende stijl van je over de een of andere Nederlandse cabaretier die mij, niet zonder spijt, volslagen onbekend bleek. Ik ging niet in op je verzoek om die cabaretier stande pede te YouTuben. Je klonk ontgoocheld.
Maar M., je moet begrijpen, dat al die zatte maanden hun prijs nu wel betalen. Je had een vriend die je nu niet meer hebt en dat mag je verbazen, ontgoochelen of misschien zelfs bedroeven, hij komt hoogstwaarschijnlijk niet meer terug. Jouw dalletjes waren geen dalletjes vergeleken met die van serieuze mensen en toen je me laatst in laveloze toestand voorbijliep, op een donkere avond, zonder me afdoende te herkennen, was voor mij de maat vol. Het was éng je zo te zien lopen, in die toestand, tussen die kinderen met hun ouders - zij op weg naar de auto, vluchtend voor jou, jij zwalpend een nachtwinkel binnen voor alweer een nieuwe slof sigaretten om nog wat dieper weg te kunnen zakken.
Ooit begon je als immitator, je deed dat geweldig. Er gingen toen al geruchten dat je ooit zelf zou worden wie je toen nog immiteerde. Jij gaf die geruchten lik op stuk met je grondige en intelligente zelfanalyse. Ruim een jaar later moet ik mijn mening evenwel herzien en valt het me inderdaad op hoe die geruchten toen de nagel op de kop sloegen. Je hebt je in korte tijd niet alleen nog dieper in de drank gestort, je hebt ook de Aarschotsesteenweg in Brussel ontdekt. Bovendien ben je niet langer welkom in ongeveer de helft van de cafés waar je ooit bent binnen geweest. Men treft je zelden aan zonder schaafwonden, schrammen of gescheurde kledingstukken en het in een beek tuimelen tijdens een receptie op je werk is je belangrijkste carrièrezet geweest van het afgelopen jaar.
Dan doe ik het toch beter, minder knap, minder grappig, minder sociaal en minder gecompliceerd. Ik kijk momenteel naar de tweede reeks van "The Office" en dan moet ik automatisch nog wat vaker aan je denken. Jij was ooit diegene die me op die uitstekende comedy-serie attent maakte. Ik ontdek 'm ruim te laat, maar stort me er nu met dubbel plezier op. En wat me opvalt: je hebt élke grap van David Brent klakkeloos gepikt. Werkelijk elke eigenaardigheid van Brent gebruikte jij twee jaar geleden als slagzinnetje. Alle gedragingen, elke woordspeling, je leek hem te willen zijn in al zijn oorverdovende zieligheid, je leek hem niet als een personage maar als een vriend te zien. Je hebt je aan hem vergrepen en het is verkeerd afgelopen, me dunkt. Herkende je jezelf in hem?
Het is jammer dat je mijn hoofd binnendringt wanneer ik naar "The Office" kijk. Dat had niet gehoeven. Regelmatig word ik 's ochtends wakker uit een droom waarin ik iemand heb afgeslagen, soms deel ook jij in de klappen. Ik moet daarover spreken met mijn psychiater. Veel klappen kan jij niet meer incasseren, geloof ik. Met een bek vol goude tanden zou je nog meer op het Slavische type gaan lijken, dat was een doel. Een compliment zou ik dat voor één keer wel niet willen noemen. Het gaat je goed, ik herinner me nog wonderlijke momenten die we hebben gedeeld. Ik zou het leuk vinden je nuchter te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten