Roald Dahl in de DDR

Een mens doet onbewust meer onnozele dingen dan hij denkt. Zo heb ik de gewoonte om ongegeneerd en geheel platonisch te mijmeren over meisjes. Dat mag van mijn lief, want zij is er niet. Daarmee bedoel ik dat ze niet bestaat, ook al denk ik dus dat ze ooit wel zal bestaan, maar nu is ze er dus gewoon nog niet. Nog niet in mijn leven.

Zielig? Oké dan. Ik zet mij achter de computer (de bibliotheekgids) en ik typ woordjes in. "Bruin haar" in de titel, bijvoorbeeld. Of "mooi meisje". En als je dan op "GO" drukt krijg je een lijst met allemaal boeken die de opgegeven woorden in hun titel hebben. Daar zit dan natuurlijk vanalles tussen waar je niks mee bent, maar voor hetzelfde geld vind je exact wat je zocht, of wat je graag had willen vinden.
"Het mooiste meisje van Berlijn" vond ik op die manier. Het is een boek van de Duitser Thomas Brussig en ik zou de inhoud nog het best kunnen omschrijven als een soort Roald Dahl-in-de-DDR-achtig-iets. "Het mooie kotsende meisje" van Herman Brusselmans, dat ongeveer naast Brussigs boeken geposteerd staat is trouwens ook helemaal niet het soort boek waarvoor ik het doe. Samen met een vriend kwam ik ooit tot de stelling dat ze niet naaibaar moeten zijn, onze platonische meisjes, maar wel aaibaar. En zo is het maar net.

Het mooiste meisje van Berlijn heet Miriam en daar zit 'm het voornaamste obstakel in het boek. Volgens mij heten mooie meisjes niet Miriam, maar wel, om maar iets te zeggen, Ulrike, Catherine of Elena. Dat daargelaten vind ik ook het boek niet enorm bijzonder. Miriam krijgt, op de weinigzeggende boekomslag na, geen uiterlijk toebedeeld en ook haar karakter wordt amper uitgewerkt. Het boek neigt veeleer naar het komische dan naar het tragische, wat de liefde en de mooie meisjes meestal ook al niet ten dienste is en de hoofdpersonages zijn rond de veertien jaar en dus ongeveer twee jaar te jong om spannend te zijn. Het DDR-gegeven is dan weer wel leuk, omdat het een beeld van een mij nogal onbekend Europa schetst, maar dat is jammer genoeg niet de reden waarom ik het boek met een gevoel van lichte adrenaline ontleende.

Ik lees dit boek uit, dat wel. Principieel maar ook wel uit nieuwsgierigheid of de Muur nog gaat vallen voor baldzijde 157. Miriam zal mijn hart echter niet stelen of het zou nog helemaal moeten omslaan en aan een andere Brussig zal ik me ook niet meteen wagen. Maar hey: "dat Duitse auteurs ook zó konden schrijven...unglaublich" staat niet zomaar op de achterkant van het boek. Het impliceert, in dit geval, dat we van respectievelijke dames en heren nog heel wat meer publicaties in deze trand mogen verwachten, en daar zal dan op tijd en stond wel eens een pareltje tussen zitten, nietwaar?