3007

Analyseerde ik twee weken geleden nog mijn virtuele top 10, dan ziet die er aan het eind van de maand alweer helemaal anders uit. Niet alleen kwamen Tomahawk, Interpol en Eluvium in de hoogste regionen postvatten, er werd ook onderling van plaats gewisseld tussen enkele kopstukken van het CD07-jaar. Het was mijn buikgevoel dat me oplegde Wilco nog hoger te plaatsen. Enkele nummers op "Sky Blue Sky" zijn van een schoonheid die ik eerlijk gezegd zelden op die manier gehoord heb. Ik heb daar momenteel werkelijk niks anders aan toe te voegen. Forget Cassettes profiteerde eveneens van mijn buik en van het feit dat ik bij een laatste luisterbeurt na drie nummers nat in het zweet de handdoek moest gooien om verder rond te razen. Niet alle negen even strak als uitschieter "Quiero, Quieres", maar wel van een spankracht die mij geen moment loslaat. Leukste nieuwkomer van het jaar, durf ik hierover zeggen.
El-P en Amy Winehouse moeten dus inleveren, maar in gevaar komen ze niet, daarvoor zijn de nieuwe platen van Tomahawk en Interpol net niet straf genoeg. "Anonymous" is ook weer zo'n speeltuin van een plaat waarin ik telkens weer een nieuw hoekje ontdek. Het éénindeduizendgeluid van "Anonymous" is retecool Pattonsiaans en dit is vooralsnog de ultieme "op-welke-muziek-ontvang-ik-mijn-hippe-vriendenplaat" van het jaar. Nu moeten ze nog willen komen.
"Our Love To Admire" is een nieuwe, stijlvolle Interpolplaat, zoals ze er met "Antics" al één gemaakt hadden. De ijzige stem van Banks is nog steeds het beste tegengif voor all things bubblegum en de ritmesectie klinkt stijver en strakker dan ooit. Ik ben evenwel op zoek naar de reden die me er van weerhoudt deze plaat nog hoger te laten doorstoten. Er is er één en misschien zijn het wel gewoon songs zelf, die net geen 110% zijn. Ook een uitschieter vind ik heel moeilijk te ontdekken op "Our Love To Admire", hetgeen me halvelings doet concluderen dat ik hier toch niet met een "Antics" en ingesloten superhit "Evil" te maken heb. Wordt vervolgd.
Eluvium, ten slotte, zou met "Copia" wel eens mijn favoriete instrumentale plaat van het jaar kunnen gemaakt hebben. Het instrumentale en bijzonder sferische maakt van "Copia" een ongestuurd projectiel dat niet altijd rationeel te plaatsen is. Ambient is bovendien een genre waarin ik thuis ben als Heineken bij Stella en ik heb dus een referentiekader van m'n klote. Voor de liefhebbers kan ik evenwel goddeau's recensie aanbevelen, die ook mij enkele maanden geleden nieuwsgierig wist te maken. Jurgen Boel legt dat heel nuchter en degelijk uit, allemaal. Maar naast dat alles ben ik gewoon een geweldige sucker voor piano en dat instrument komt in ondermeer het prachtige "Radio Ballet" uitgebreid aan bod.

Omdat ik vannacht meer naar de sfeer dan naar de stem neig, passeerden hier ook "Ma Fleur" van The Cinematic Orchestra en "Aelita" van Tied & Tickled Trio. Die eerste begint zich nu, na enkele maanden, eindelijk aan me te openbaren, maar bovenal blijf ik 'm tamelijk flauw vinden en "Aelita" moet duidelijk ook nog wat groeien, maar kan op meer intrinsieke appreciatie rekenen vanwege zijn intrigerende "donkere kamerfeel".

Dat geschreven zijnde, tot in augustus voor meer geneuzel over muziek.