We gingen een ijsje eten. Drie bollen, drie euro. Maar achter de kassa stond het meisje dat me heel even dat andere meisje deed vergeten. En ze lachte hartverscheurend naar mij, alsof ze zout op mijn hardnekkig jeukende wonde wilde strooien.
Pijn deed het echter niet, nee, ik vond het heerlijk. Als een jonge hond liep ik rond mijn vrienden en fantaseerde ik wat ze had kunnen bedoelen met die gratis glimlach van haar. Niks natuurlijk, besefte ik even snel, maar dat kon de pret niet bederven. Lachen kost niets en als het dan mooi weer is, je verkoopt ijsjes en je wil je werk goed doen...dan mag je lachen, ja.
Het was de repliek van A. die me enigszins de mond snoerde. "She's not in your league", zei hij al lachend, daarmee bedoelend dat er voor zo'n meisje net iets te veel jongens in de rij staan die meer kunnen voorleggen dan ikzelf. Wat ik daarmee bedoel? Het is gewoon een gevoel. Dat me hoogstwaarschijnlijk niet bedriegt. Ik dacht dat ik uit die periode was waarin ik-mezelf-niet-aan-een-meisje-wilde-aandoen, maar ik geloof dat ik er onbewust nog steeds in verbleef. Nu is dat dus weer wat duidelijker, maar ik ga toch nog eens terug voor een ijsje. Dat mag, ik ben een klant.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten