2050 zou een kantelpunt kunnen zijn in onze beschaving. Rond die tijd moeten de nodige maatregelen getroffen zijn om de basis van het klimaat te redden.
De documentaire "The Planet" op Canvas was weer een eye-opener en een niets-aan-de-verbeelding-overlatende vertoning van jewelste. Ongeveer anderhalf uur lang werd de kijker geconfronteerd met de ongemakkelijke waarheid.
Smeltende gletsjers zijn een probleem, smeltende poolkappen zijn een probleem. Als je een stoet auto's in een grootstad achter elkaar ziet tuffen wend je je blik af. Als je een Chinees hoort jubelen over zijn pas verworven welvaart ("zoals de mensen in het Westen!") draait je maag om. De fundamenteel verkeerde mentaliteit van het overgrote deel van de mensen vormt de grootste blokkade om iets aan het probleem van global warming te veranderen. Ik ben bezorgd over wat ik heb gezien, nog cynischer dan ik al was, ook licht pathetisch ben ik, maar wat is pathos in het kader van een eroderende wereld. Buurman Jan P. is de exponent van wat ik verafschuw: de werkloze man die vijf keer per dag met zijn Peugeot naar de krantenwinkel snort om daar nothing at all te gaan doen. De man zou gestraft moeten worden wegens zoveel je m'en foutisme.
De documentaire was lang en breed en duidelijk. Wereldleiders zegden nogmaals hunzelfde wijsje op om te waarschuwen. Als je dan weet dat onze Bruno Tobback in eigen land niet voluit durft te gaan uit angst dat hij electoraal zal worden afgestraft, bekijk je die beelden natuurlijk met enig cynisme. Eigen profijt zal de bovenhand behouden zolang de natuur geen zichtbare waarschuwing geeft. Iets heel expliciets, een tsunami van gebeurtenissen waarvoor de mens niet ongevoelig kan blijven. En zullen er naast economische en politieke, binnenkort ook milieu-vluchtelingen komen? En wie vlucht er dan naar waar? Prangende kwestie, op termijn.
Ikzelf ben niet de bezitter van een rijbewijs. Dat gegeven op zich stemt me al redelijk tolerant ten aanzien van mezelf. Toch zou ik nog meer op het milieu moeten letten, maar het is zoals de psychologen in de documentaire zeggen: ik mag graag ontkennen dat er een merkbaar probleem is. Het is ook zo'n abstracte materie. Ik zou de bomen willen kunnen vragen wat zij precies ondervinden. Ik zou de ijsberen willen vragen wat hun soort net zozeer bedreigd. Dat gaat echter niet en daarom teren we op wetenschappers, een minieme elite van mensen die de grote massa met geen stokken zal weten te overtuigen alvorens er serieuze dingen zullen misgaan.
Gelukkig denk ik nog niet na over mijn nageslacht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten