Maart 2000

Ik was dertien geworden in januari en was in het daaropvolgende weekend voor het eerst alleen met de trein naar Leuven gegaan. Voor het eerst had ik dus zelf mijn ticket gekocht aan het loket. Dat moest wel kunnen op die leeftijd, dat moest ik kunnen.
Ging ik toen naar het eerste middelbaar? Of zat ik erin? Ik zou moeten gaan rekenen.
Hoe dan ook, Leuven was nog een grote, grotendeels onbekende, stad - nu is het een dorpje - en de straten zagen er ook nog anders uit. Winkelketen Fnac had er zijn vesting nog niet neergepoot en in de plaats daarvan stond er op de Bondgenotenlaan de veel kleinere, maar even waardeloze Campus. Mijn vader woonde daar destijds trouwens boven en daardoor werd het logisch dat ik daar mijn eerste echte cd zou kopen. Dat gebeurde op 29 januari (The Offspring - "Americana", 775 fr).

Ik was verjaard, kortom, weer iets ouder, iets volwassener en in mijn drang naar muziek werd ik voortaan ook de koper van cd's. Wel niet teveel tegelijk natuurlijk, want mijn budget was beperkt. De volgende cd die ik kocht (maart, Muziekdoosje, - ondertussen Audiopolis.com in de uitverkoop -, 589 fr - koopjeeuh!) was "Californication" van de Red Hot Chili Peppers, een plaat die ik vanochtend na een heel aantal maanden niet nog eens vanonder het stof haalde, zoals het cliché het nu graag zou willen, maar gewoon uit mijn alfabetisch geordende cd-schoendozen nam. Ik wilde voornamelijk weten of ik RHCP op deze plaat even banaal zou vinden als ik ze vind op "Stadium Arcadium", maar ik wist op voorhand dat dat niet het geval zou zijn. Ik heb "Californication" altijd geweldig gevonden, ook toen ik dertien was kon ik al de kwaliteit inzien die "Californication" in sé veel beter maakte dan "Americana", en ook vanochtend vond ik het weer geweldig. "Around The World", "Parallel Universe", "Otherside" en "Californication" zijn nog steeds dezelfde energieke nummers die ze zeven jaar geleden waren en ze klinken nog niks verouderd (enkel de heren zelf zijn dat). Ik bedacht me tijdens de 56 minuten durende rit zelfs dat dit in mijn huidige jaarlijst rustig helemaal bovenaan zou kunnen staan en dat ik dit jaar dus eigenlijk nog geen échte goede rockplaat heb gehoord. "Boxer" van The National en "Salt" van Forget Cassettes zijn, in mijn top 10, wat dat betreft, trouwens de enige platen de in aanmerking zouden komen - Wilco is géén rock in die zin van het woord - en die vind ik vergeleken met "Californication", eerlijk gezegd echt wel kinda peanuts, al hebben ze dan weer andere kwaliteiten.
Wat ik wil zeggen: het is gewoon frappant dat een acht jaar oude plaat nog moeiteloos boven actuele, hooggewaardeerde, muziek kan staan. Ik hoop van harte dat ik dit jaar zal kunnen afsluiten met een top 5 waarin ten minste één rockplaat, (in de juiste zin van het woord), staat die ik beter vind dan of toch evengoed vind als "Californication". Het zal echter een straffe plaat moeten zijn en ik weet zo meteen niet wie 'm zou kunnen maken.