Enkele dagen geleden gingen we een huis zoeken. En we vonden er een, dat is goed nieuws. Het heeft zeven kamers en we kunnen er woensdag gaan kijken of het ons bevalt. Op het raam staat er vermeld dat er zeven kamers zijn, twee wc's, twee badkamers; ik word bijna extatisch van dat soort dingen. Het huis is goed gelegen. Op een 300-tal meters van het station. Ik hoop dat we het doen.
Dat gezegd zijnde kan ik maar beter opbiechten waarom ik er zo graag in wil, in dat huis. Het is omdat ik in het deze (het ouderlijke) langzamerhand een klein beetje gek word. Tiraniek is misschien een beter woord. Of asociaal. Want ik wil niet langer kamers delen met mijn familie.
Wonen is altijd een lastige kwestie voor me geweest. Ik ben niet zo flexibel en makkelijk daarin. Het moet goed zitten of het moet veranderen. Anders word ik doodongelukkig. Ik hoop dat ons huis met de twee badkamers soelaas zal brengen. En ik hoop dat ik eindelijk weer jong en cool zal zijn als ik er intrek. Of ben ik gedoemd eeuwig een oude man te zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten