"Weblogs zijn sites die korte berichten in dagboekvorm brengen, gesorteerd op datum, geschreven op een persoonlijke toon en vaak karig vormgegeven. Vaker wel dan niet beschikken zij over een RSS-feed. Hoewel het weblog vooral bekend is als uithuilplek voor 14-jarigen die hun geliefde betreuren en foto's van de hond met de wereldgemeenschap menen te moeten delen, zijn er ook serieuze varianten."
Tot zover freelance-journalist en internetnerd Arjan Dasselaar in zijn Handboek Internetresearch.
Uiteraard is dit slechts een klein extract uit een hele exposé die in de eerste plaats over RSS-feeds gaat, maar toch vroeg ik me onmiddellijk af waar Dasselaar zijn lacherige toon ten aanzien van "de blog" gekweekt heeft. Is zijn dochter zo'n veertienjarige misschien en ergert hij zich? Vindt hij zijn hond te lelijk voor het internet?
Meteen ook stelde ik mezelf de vraag of dit mijn uithuilplekje is. En mijn antwoord was al even snel 'ja, nu en dan'. Bepaalde berichtjes die ik hier loslaat bevinden zich inderdaad in de ween-ween-de-wereld-is-kutsfeer, maar evengoed probeer ik toch ook steeds voor een leesbaar en hopelijk ietwat onderhoudend verhaaltje te zorgen, zonder daarbij al te gauw beroep te willen doen op foto's van de hond die ik niet heb of op de traantjes die ik pleng.
En is de weblog werkelijk vooral bekend als dus die uithuilplek waarvan sprake? Dat wist ik niet. Huilt U in hoofdzaak uit op uw blog? Of biedt U daarentegen wel degelijk een van die "serieuzere varianten"? Natuurlijk niet 'serieus' als bijvoorbeeld een BBC-journalist die blogt vanuit Irak, maar toch 'serieus' als in "ik-ben-elke-dag-aan-het-denken-waarover-ik-zou-bloggen". Op die manier ben ikzelf vooralsnog toch wel heel serieus, moet ik toegeven.
Nu ja, ik weet natuurlijk wel wat meneer Dasselaar in weze wil zeggen. Maar als we dan toch bezig zijn interesseert het me wel in welke mate U uithuilt op uw blog. U mag uw hoeveelheid huilen desgewenst uitdrukken in een gemiddeld aantal kilogram aardappelen. Of in liters tranen per week.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Er komt een moment dat je niet meer zelf je blog schrijft, maar dat je blog jou schrijft. Logjes dienen zich aan, dringen zich op en er is maar één manier om daar vanaf te komen: schrijven en posten. Het is niet anders.
Weet U, zonder zelfspot is vrijwel geen enkel weblog te pruimen. Ik denk dat dat het is waar het veel 14-jarigen én de heer Dasselaar aan ontbreekt. Noteert U voor mij naast bloed en zweet eveneens 20 milliliter tranen.
Allemaal persoonlijk. Voor mij is het een creatieve uitlaatklep. Een persoonlijke straatsteen waaraan je af en toe iets kwijt kunt en ook feedback krijgt. Een weblog is zowat het enige dat vroeger niet bestond, maar waar ik wel behoefte aan had. Aan mp3-spelers en zo had ik geen behoefte want niemand wist wat dat was en dat het mogelijk was dat zoiets gemaakt zou worden :). Hm, interessant, misschien kan ik daar eens over bloggen :D
Een reactie posten