Brussel- en Walloniëmans

Op vakantie gaan? Niks voor mij. Net als Herman Brusselmans (oh nee: weer een reden waarom ik hoegenaamd op die mens lijk!) kom ik liever niet te veel onder de mensen, zoals dat heet, ga ik liever niet al te ver van mijn stulp vandaan, zoals dat gaat. Vliegtuigen, geen probleem, zolang ze me maar niet voor drie weken in Kuala Lumpur droppen. "Ik wil makkelijk weer naar huis kunnen," zo druk ik het meestal uit.

Weinig avontuurlijk? Dat klopt. In zekere zin. Ik los mijn terughoudendheid voor verre plaatsen op door in eigen streek goed rond te kijken. Sfeer vind ik belangrijker dan monumenten, wat dat betreft. Deze vakantie plan ik in België, en dan vooral in Wallonië en Brussel, een aantal mooi in de zon opgestelde bankjes aan te doen. Een goed boek en een vrije geest zouden voor de rest moeten zorgen. En als er een noemenswaardig monument te spotten valt is dat enkel meegenomen.

In Humo las ik enkele jaren terug een interview met een man die enkel reisde op basis van toeval. Een willekeurige plek aanduiden op een kaart, een bepaald patroon volgen doorheen een stad, een absoluut niet-toeristische plek uitkiezen (ik herinner me wat dat betreft de "industriestad in Slovakije").

Maar Wallonië en Brussel dus. Brussel ken ik al - ahum - en heeft me bijzonder geïntrigeerd toen ik er met de tram door haar deelgemeenten reed, daar wil ik eens een paar dagen wat intenser in opgaan. Wallonië vind ik niet minder dan fascinerend, en dan nog hoe zuidelijk hoe meer. Ik wil naar Duitstalig België (Belgen die Duits spreken!) en naar Luik, Mons, Namen en nog een kleinere stad genre La Louvière ofzo. Als het maar exotisch klinkt. En of er iets te beleven valt doet er dan helemaal niet toe.

Ten slotte nog dit: zijn er in Brussel werkelijk buurten waar groepjes jongeren erop uit zijn je in elkaar te slaan for no reason? Vertel me over uw ervaringen wat dat betreft.