"Wat zou ik graag alleen zijn. Helemaal alleen. Niet in een virtuele kennissenkring waarin mensen denken me te kennen op basis van wat ik besluit neer te schrijven, (...)"
Dat schrijft Eikebah op haar blog en ik stel me de vraag of ik haar zelf al een beetje ken. Ik zal hier zeker mijn mogelijke bevindingen niet uit de doeken doen, maar een beetje kennen, dat doe ik haar wellicht toch wel al op basis van haar blog.
Want is het niet makkelijk om een klein beetje inzicht te verwerven in een blogger? Ik denk al eens van wel. Alleen dan in mezelf niet. Want ik schrok toen ik besefte dat ik vandaag alweer met die blog van me wilde stoppen. Dat had ik niet zien aankomen, tot op het moment dat ik het dacht. En die gedachte kwam weer voort uit een soort frustratie omtrent die virtuele kennissenkring waar Eikebah het ook over heeft. Niet dat ik boos was op die kennissenkring (die er wat mij betreft niet eens is), maar wel dat ik boos was op mezelf en dat ik een virtuele kennissenkring in stand zou proberen te houden terwijl ik amper een reële kennissenkring in stand hou.
Waarom ik dan toch blog en graag al eens een reactie krijg? Omdat P. me overhaalde de draad weer op te pikken, begin april, en omdat ik nu dus blog vanuit de optiek dat dit een dagtaak is die een structuur schept, en dus ook omdat ik niet blog om zomaar wat te roepen in de woestijn. Dat is gewoon niks voor mij, dat roepen, al was het maar omdat ik echt geen luide roepstem heb.
En ik doe het ook best graag hoor. Het is alleen dat eeuwige medium dat er tussenzit. E. heeft er zich bij neergelegd dat het in de toekomst via het internet zal gaan en dat er bij een eerste kennismaking geen zintuigen meer aan te pas zullen komen. Zelf vind ik het nog steeds wat moeilijk om me bij dat soort wetmatigheden neer te leggen. Het liefst van al roep ik al die verhaaltjes van mij recht in uw beste oor.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Klopt. Ik wen er ook nooit helemaal aan.
Onlangs hadden we daMusicfeestje en toen zag ik al die "enge mensen" voor de eerste keer in het echt. De "live-barriere". Niet te onderschatten, hoor.
Maar wees nu eerlijk, zou je al die dingen ook vertellen als je me niet kende en je zag me op de trein?
En hey. Ik mag dan niet al te veel reageren, ik lees je graag!
Hey Lene
Nee, op de trein zal ik je daar immer van besparen, maar ik wilde daarmee zeggen dat ik veel liever in 't echt iets aankaart dan op het internet. Met mensen die ik dan al een beetje heb leren kennen ook, uiteraard.
Een blog is wel een middel om iets klaar en duidelijk gestructureerd uiteen te zetten en daarbij andere taal te bezigen dan banale spreektaal, vol euhs en stopwoorden.
En als ik jou of lene of welke blogger dan ook zag op de trein dan zou dat voor mij een onbekende zijn zoals al de andere reizigers. Dan kom je niet verder dan wat fantaseren over wie de man/vrouw is die aan de andere kant van het gangpad zit.
Je hebt een DT-fout gemaakt in de voorlaatste zin.
Sorry, ik heb geprobeerd, maar ik kon het niet laten.
Ikzelf denk dat het vrij moeilijk is om inzicht te verwerven in een blogger. Sure, je leest zijn haar leven en zijn haar gedachten, maar die schrijfels zijn zo vaak hard gefilterd dat er van "kennen" geen sprake meer kan zijn.
Het volgende vind ik trouwens mooi gezegd:
"En die gedachte kwam weer voort uit een soort frustratie omtrent die virtuele kennissenkring waar Eikebah het ook over heeft. Niet dat ik boos was op die kennissenkring (die er wat mij betreft niet eens is), maar wel dat ik boos was op mezelf en dat ik een virtuele kennissenkring in stand zou proberen te houden terwijl ik amper een reële kennissenkring in stand hou."
Ik ken U niet, maar ik lees U graag. Wat dacht U daarvan?
Een reactie posten