De dood hemzelve en de god

Er is niemand die ik adoreer, behalve hem. 'Hij' is niet mijn lief ofzo, want ik val bijzonder zacht op lekkere matrassen van meisjes; zij het ook weer niet al te vaak. 'Hij' is, misschien weinig origineel, Mauro Pawlowski. Weinig origineel, omdat hij voor wel meer mensen een cultfiguur is, en een mikpunt van adoratie.

Uit adoratie vernoem ik me op fora naar zijn prachtige familienaam (al schrijf ik die uit respect verkeerd, 'Pavlovsky'). Uit adoratie besluit ik soms Word-documenten aan te leggen waarin ik strategieën uitwerk om even cool te worden als mijn held, maar op een andere manier, uit respect. Vanuit nog meer respect en vanuit ongewoon veel zelfkritiek heb ik nog nooit écht zo'n Word-document aangemaakt.

Graag verwijs ik u naar een blogbericht dat ik vorig jaar schreef naar aanleiding van een avond in de nabijheid van mijn held. Ik herinner me die avond als een van die momenten waarop ik wist dat ik voor niemand, maar dan ook voor niemand ter wereld moest onderdoen. Nu ja.

Vanavond had ik opnieuw afspraak met het fenomeen. Een welkome afleiding na een dag waarin de dood hemzelve een leven uit de wijde cirkels van mijn kennissenkring wegrukte. De baard - die draagt hij meer dan ooit als een echte Pool, een echte exoot - was exquisite. Hij stak de micro in zijn mond om te brullen en vond voor de gelegenheid een nieuwe taal uit die hij na vanavond nooit meer zal spreken.

De nummers die hij bracht kwamen uit zijn Otot-cd, een tiendelig werk dat hij enkel digitaal uitbracht na zijn Somnabulaneergang. De liveversies waren adembenemend en danspasbevorderend. A. zei achteraf dat hij dit naast Joanna Newsom in de AB kon zetten, maar dat het onvergelijkbaar was. Zelf vond ik het misschien wel nog beter dan het eerste concert dat ik ooit van Mono zag en dat toen zo'n openbaring voor me betekende, eind 2003.

De dood hemzelve en de god op één dag. Ik weet niet of dat van het goede teveel is voor een gevoelige jongen als ik. Morgen plan ik hoe dan ook gevolg te geven aan de mij gegeven signalen en onderneem ik een nieuwe poging om mijn leven te leven op de toppen van mijn vederlichte tenen. En dan spring ik naar de sterren die ik bewaar onder mijn bed.