"Ik ga het niet doen, maar ik hoor het u wel graag uitleggen" zeg ik altijd bij aanvang. En: "Hoeveel mensen hebt u vandaag al kunnen overtuigen?" Dan steken zij van wal en knik ik instemmend. "Dat klinkt allemaal verschrikkelijk gerechtvaardigd" en ik neem mijn beslissing. Meestal doe ik het natuurlijk niet en volgt er een "maar' na die 'gerechtvaardigd', maar soms heb ik met zo'n energiek juffie te doen dat ik daar niet lang genoeg bij kan blijven en hoe kan ik dan makkelijker lang blijven dan door het contract te tekenen? Daar maak ik hen op mijn beurt ook weer gelukkig mee - haha!
Dus zo komt het dat ik die onbekende organisatie steun waarvan ik de naam van drie letters steeds vergeet. CBM ofzo, maar wat doet het ertoe. Het was het promoopraatje dat het 'm deed. Dat ging met name over gehandicapte kinderen in derdewereldlanden en de schrijnende toestanden waarin zij zich moesten handhaven. Zo'n schrijnende toestanden eigenlijk dat ik wel moest storten. Maar in essentie was het voor het meisje-van-de-uitleg dat ik het deed. Haar wilde ik gelukkig maken, die namiddag. En gelukkig was ze ook, want ik was pas de tweede die dag.
De smile waarmee ik zelf naar huis liep staat sindsdien in mijn memorie gebijteld. Een smile zoals die toen ik naar huis liep nadat ik een worstenbroodje had gekocht van een meisje dat luidkeels "I Will Survive" stond mee te kwelen tijdens het wachten op de oven. Ja, en voor dat soort herinneringen betaal ik maandelijks zonder problemen vijf euro. Want wat zijn, om het wat beeldender uit te drukken, tenslotte drie Gini's?
3 opmerkingen:
Ge wordt gewoon veel te makkelijk verliefd! ;-)
Nee, 't is schoon omschreven, ik kan me er volledig in vinden, eigenlijk.
Spijtig dat de eerste vijftig euro die je stort steevast naar de organisatie gaat die die fondsenwervers 'organiseert'.. maar ik kan ook niet op de juiste acroniem ervan komen.. (en dan heb ik het niet op Oxfam, Child Focus, Unicef of AZG).
Als je dan toch wil storten, doe het dan rechtstreeks, zonder inmenging van die fondsenwervers.
Desalniettemin: respect voor die mensen, een hele dag kwade en geïrriteerde gezichten trotseren èn er 2 per dag moeten overtuigen, met kans om door undercoverpersonen betrapt èn ontslagen te worden...
Ik ben lid van Greenpeace, al enkele jaren stort ik elke maand een klein bedrag. Dit sust een klein beetje mijn geweten, maar is bovenal de uitloper van een grappig verhaal.
Ik moest in mijn studententijd op zoek naar vijf cigarillo-rokende mannen onder de dertig. Een onmogelijke taak die ik in gigantische regenbuien moest trachten te vervullen.
Toen kwam ik een Greenpeace-mannetje tegen die een acteursopleiding had gevolgd. Ik werd lid van Greenpeace en hij deed mee aan een gesprek waarin ie pretendeerde een fervente cigarillo-fan te zijn.
Een reactie posten