Een kwartier, een halfuur, drie kwartier al zitten Daan en Jasmin op de bank. Niet hun echte namen, maar zo zien ze eruit. Hij: een wat schriele achttienjarige die geen overdreven vrolijke indruk maakt aan het eind van het schooljaar (ook geen overdreven trieste). Zij: een gefabriceerde pop van deze tijd, die beroep kan doen op haar Aziatische roots om de middelmaat alsnog achter zich te laten (het was J. die me er onlangs nog aan herinnerde dat ik jaren geleden al zegde dat ik het wel voor het Aziatische type had/heb).
Jasmin schuifelt heen en weer op de bank. Het rechter- over het linkerbeen, het linker over het rechter. Daan zit meer onderuitgezakt, de voetbalcoach in wording. Elkaar aanraken doen ze niet. Je vraagt je af waarop hij wacht. Het is zij die het initiatief neemt en tegen hem aan kruipt. Ik lees een interview met Herman Schuermans en luister naar de duyster tag radio op last.fm. Sparklehorse, Migala, Califone, Young Galaxy - er komt maar geen schot in de zaak. Ik hou het minutieus in het oog.
Ze heeft dat verwende, westerse pruilmondje. Zo jammer, maar dat beseft ze zelf niet. Eindelijk stappen ze op, nog steeds niet hand in hand. Ik kijk ze na tot ze nog stippen zijn en dan lijken ze stil te staan en lijkt het of ze kussen.
Dan toch?
Als ik hen alweer bijna vergeten ben, staan ze plots weer aan de bank. Daan en Jasmin hebben zich omgekleed en nu houden ze elkaars hand wél vast. Iets zegt me dat ze naar een eindejaarsbal gaan, of iets dergelijks. Vrij van sarcasme hoop ik dat ze een aangename avond mogen doorbrengen, of toch wat zij een aangename avond noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten