Misschien helpt het als ik erover schrijf, - eigenlijk ben ik daar vrij zeker van, ik voel het onmiddellijk als ik begin te typen - maar de laatste dagen denk ik dat dit beestje alweer aan zijn laatste adem toe is. Ik schrijf heel graag, maar ik praat nog liever. Ik ben enorm verward, stel mezelf voortdurend vragen genre "wat wil ik?" "Is het goed wat ik doe?" "Wat zeg ik allemaal?" "En slaat dat ergens op?" Ik denk vaker van niet dan van wel. En dus niet enkel wat betreft deze blog. Verrevan.
Ik ben de observator. Niet de deelnemer. Ik kijk en schrijf en registreer. Ik erger me dood, het is een ziekte. Omdat ik bang ben. Bang om het niet te begrijpen. Om als enige iets stom te vinden, terwijl iedereen het leuk vindt. Of omgekeerd.
Dit jaar is grofweg op te delen in drie blokken: januari, toen ik panisch was voor iets dat op een dag in maart een tweetal uurtjes in beslag nam, februari tot eind april toen ik lééfde en dingen deed die ik nog nooit had gedaan, opdrachten uitvoerde, iets dat het altijd doet voor mij, en dan begin mei tot nu, en opnieuw in het ziekenhuis belandde, waaruit twijfels rezen en ik nog maar eens alles in vraag begon te stellen.
Ik ben nog nooit zo persoonlijk geweest hier, weet niet waarom ik het nu ben en waarom ik het met u deel. Veel komt u toch niet te weten. Het is een probeersel.
Ik ben mijn cool kwijt, want normaal wordt het nooit pathetisch. Dat ik nu niet eens het gevoel heb echt pathetisch te zijn, zal het allemaal wel verklaren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten