Studeren en binnenzitten. Je tanden stuk bijten en stressen. Verlangen naar loslaten en drank. S. laat telefonisch weten zich liever niet aan een avondje café te wagen. D. vraagt zich luidop af waarom hij voor het schoolgebouw staat en niet op de barkruk zit.
D. met de sympathieke drankneus. Met de forse voorarm die joviale klappen op de schouders uitdeelt. Een groepsmens die in groep zuipt en nu alleen moet zuipen. Zijn vrienden hebben geen tijd en hij in feite ook niet. Maar het is zijn natuur. Je weet waar hem te vinden.
En mij een melkmuil vinden. Ik kan het perfect van hem hebben.
S. wast zijn glaasjes af. Ricard mag wel, van tijd tot tijd. En naar zijn glaasjes mag hij natuurlijk onbeperkt staren. Ze doen hem denken aan zijn favoriete avonden.
Avonden die hij meer mist dan hij nodig acht te zeggen. Die hij kennelijk herbeleeft voor hij in slaap valt. Met een glimlach erbovenop die ik waarschijnlijk nooit ten volle zal weten te waarderen. Een glimlach die haast garandeert dat de nacht hem eerstdaags nog een kater aansmeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten