Hebt u gekeken? De mannenfinale van Roland Garros was een sof van een wedstrijd. Maar Roger Federer was adembenemend. Niet omdat hij uitstekend speelde, want dat deed hij niet. Verrevan. Wel omdat hij op springen stond. Omdat de sportman Federer helemaal leek te gaan kraken.Aan het eind van de eerste set, met zijn hoofd naar beneden. Ongezien en onwaardig. Hartverscheurend bijna. Niet dat Nadal zich had moeten inhouden, maar toch. 'Dit is het einde van Federer,' dacht ik in een flits, en ik geloof ook werkelijk dat dat einde daar stilaan zou kunnen zijn ingezet.
De statistieken als die u iets zeggen: vier games voor Federer tegenover achttien voor Nadal, en in de hele wedstrijd maar zeven fouten voor die laatste. Rafael Nadal maakte in meer dan honderd minuten tennis maar zeven ongedwongen fouten. De machine. Het wonder.
Maar hem beschimpen is onfair. Hij neemt geen epo. Zelden zag ik een sportman meer integer een overwinning vieren. Zo eenvoudig. Wat een opluchting ook. De idee van een arroganterik die Federer een pak slaag geeft is afschuwelijk.
Nadal wint Wimbledon dit jaar. Dat kan ik u wel al verklappen. En Federer wint Roland Garros nooit van zijn leven. Dat geef ik ook al weg.
1 opmerking:
Inderdaad, de integere en ditmaal superieure Nadal tegenover een tenniswonder die een zichtbare mentale strijd voerde. Dat maakte dat ik bleef kijken.
Een reactie posten