Niemand voor de aanvoerdersband

Al mijn lof voor de moedige mening van Luckas Vander Taelen met betrekking tot het multiculturalisme in Brussel, zoals u hier gisteren al kon lezen. In de "Phara"-uitzending van 6 oktober doet Vander Taelen zijn De Standaard-opiniestuk nog eens over en gaat hij er zelfs nog dieper op in (hij zegt letterlijk dat "zero tolerance" een belangrijk thema is, over de partijgrenzen heen). Gevraagd naar de nakende voorzitterverkiezingen bij zijn partij, Groen!, zijn zijn antwoorden evenwel opvallend ontwijkend, daardoor contrasterend met zijn pertinente mening over multiculturalisme en dus ook behoorlijk teleurstellend.

Groen! heeft het niet onder de markt in haar zoektocht naar een nieuwe voorzitter. Kamerlid en half boegbeeld Meyrem Almaci ziet de job niet zitten omdat ze moeder is van een kind van twee, West-Vlaming Wouter De Vriendt bedankte al eerder voor de eer en ook de doorgaans bijzonder kritische Luckas Vander Taelen is niet voor een voorzitterschap te porren. Vander Taelen geeft daarvoor zelfs geen "serieuze" argumenten, nee, "it's a hell of a job, je moet daarvoor meerdere dingen tegelijk kunnen en het is geweten dat mannen daar minder goed in zijn dan vrouwen."

Dat hij door de lezers van De Standaard tot de meest geschikte kandidaat voor de job werd verkozen, neemt Vander Taelen met een kwinkslag en - "omdat het mij voor de gelegenheid goed uitkomt" - "met een serieuze korrel zout". Hij geeft beleefd te kennen "gevleid" te zijn, maar heeft al veel langer voor zichzelf beslist geen voorzitter te willen worden, waarna hij vervalt in het clichématige discours dat daar wel moét op volgen.

Dat het tijd is voor een nieuwe generatie, de aflossing van de wacht en dat hij er veel vertrouwen in heeft, om maar te zwijgen over jonge honden, frisse ideeën en een nieuwe wind. Daar komt het allemaal op neer en dus wordt de grote vraag alleen maar vrolijk doorgeschoven. Een persoonlijke voorkeur voor de nieuwe voorzitter heeft Vander Taelen vanzelfsprekend dus helemaal niet ("geen tijd gehad om daarover na te denken met die heisa over mijn column") en hij beroept zich op de principes van zijn partij die voorschrijven dat een voorzitter democratisch door de partijleden verkozen moet worden.

Nu, dat is allemaal goed en wel en het is Vander Taelens volste recht om zich geen kandidaat-voorzitter voor zijn partij te stellen, maar een échte reden voor zijn niet-kandidatuur krijgt zelfs Phara er niet uitgepeuterd.

Zelf heb ik echter het vermoeden dat Luckas Vander Taelen vooral verzwijgt dat politiek voor hem in feite maar een dééltje is van zijn bezigheden. Hij is als de goalgetter die in de tachtigste minuut invalt en zijn team met een doelpunt aan de overwinning helpt, maar de aanvoerdersband zal hij nooit dragen. Het voorzitterschap van een politieke partij is dan ook uit den boze, want een dergelijk engagement vraagt zo veel van een persoon dat zijn of haar andere activiteiten (omzeggens het opvoeden van kinderen of - in Van der Taelens geval - het verfilmen van het boek "Arm Wallonië", zijn docentschap aan de Erasmushogeschool Brussel en zijn bezigheden in het theater) erbij moeten inschieten. En om dat alles zomaar op te geven vindt Vander Taelen zijn partij niet belangrijk genoeg, als puntje bij paaltje komt.