Pol, de ethische code graag

Kent u Yasmine? U weet wel, die zangeres annex presentatrice die "uit het leven stapte", enkele maanden geleden? Nooit van gehoord, zegt u? You gotta be kidding! Of verbleef u de laatste jaren op Mars?

Nee, ik ben maar aan 't "dollen". Deze fictieve dialoog kan u met geen enkele Vlaming voeren, of het zou Frank De Winne moeten zijn en zelfs die weet natuurlijk ook gewoon wie Yasmine is, of was. U weet trouwens niet alleen dat Yasmine dood is, u weet ook dat ze zelfmoord pleegde (iets met een touw en een boom) en dat ze een dochtertje achterlaat (een jaar of drie?). En u weet bovendien dat ze haar scheiding niet verwerkt kreeg, dat haar ex-partner de oorzaak is van alle onheil en dat Yasmine in navolging van pater Damiaan heilig moet worden verklaard. U vindt toch ook dat Barack Obama de nabestaanden een kaartje had moeten sturen met zijn oprechte deelneming? Dat de wereld, al was het maar heel eventjes, had moeten stoppen met draaien?

Wat ik wil zeggen is dat de Vlaamse media u en mij de afgelopen maanden platgeslagen hebben met sensationele en niet zelden fictieve "artikels" over Yasmine en alles wat van ver of van dichtbij met haar dood te maken had. Marianne Dupon (437.000 zoekresultaten op Google!) is daarbij als mens met de grond gelijk gemaakt en ik kan me, ondanks mijn ongebreidelde fantasie, niet voorstellen dat ze morgen graag met haar dochtertje naar de plaatselijke kermis gaat, waar ze dan kennelijk door honderden mensen (lees: onbekenden) vies wordt bekeken, als ze al niet uitgescholden wordt.

Het publieke leven van Marianne Dupon is voorbij door die mediahetze, maar dat had niet gehoeven, of zo bewijst toch het volgende feit. In Noorwegen, zo hoorde ik vanmorgen, wordt er door de media bijvoorbeeld niet op details rond zelfmoord ingegaan. Yasmine pleegt dan zelfmoord, zonder meer, want redenen worden niet of amper vermeld en de nabestaanden worden volledig uit het oog van de storm gehouden. Hun verdriet wordt hen niet afgepakt, hun privacy wordt gerespecteerd.

U leest dan dus níét wekenlang de goorste roddels en de laagste steken. U krijgt dan géén zondebok wiens kop u kan eisen, op wie u al uw agressies en frustraties kan loslaten. En, nog veel straffer in feite: de media zien hun oplage in die weken dus géén hoge vlucht nemen en moeten die hele zelfmoord, waar ongetwijfeld zo veel sappige verhalen achter zitten, genadeloos aan hun neus laten voorbijgaan.

Wel, daar sloeg ik nu van achterover om eerlijk te zijn. Dat er een land is waar er zoiets bestaat als een ethische code die voorschrijft dat het privéleven van mensen niet door de media met de grond gelijk kan worden gemaakt. Dat er geen sprake kan zijn van honderd bloeddorstige honden die zich rond één mankend lammetje verzamelen.

Pol Deltour, u weet dat u dat ook wilt.