Geloven dat mijn recensie er ook iets toe doet, doe ik echter niet en dat is een beetje wrang. Ik 'scoor' "Julian Plenti" voor mezelf in de wetenschap dat wat ik erover ga schrijven weinig of niks uitmaakt. De plaat is nu een maand of twee uit en elk print- en online magazine heeft er natuurlijk al uitgebreid aandacht aan besteed. Wat ik daar zelf dan nog aan toe te voegen heb, is bitter weinig om niet te zeggen helemaal niets. Want iedereen wéét alles al wat ik mogelijk zou kunnen schrijven.Moet mijn recensie er dan komen omdat ik het zo leuk opschrijf? Zijn er misschien mensen die voor cd-recensies enkel naar goddeau surfen? Ik weet pertinent zeker dat beide vragen een 'nee' als antwoord hebben, want één: als recensent ben ik maar een achtergrondfiguur en moet ik in de eerste plaats over de cd in kwestie spreken in mijn beschouwing, en twee: goddeaulezers zijn per definitie ook lezers van minder 'obscure' media.
Stuurt Julian Plenti mij een bos bloemen wanneer ik zijn cd positief bespreek?
Wat zeggen u de namen Kindamuzik, Kwadratuur, Digg en Soundslike, om nog maar te zwijgen over het Amerikaanse Pitchfork?Die kent u niet, zegt u? Maar dan leest u toch Rollling Stone, Q, Mojo of Oor?
Die al helemaal niet?
Rifraf? Humo, misschien?
U leest - stop daar onmiddellijk mee! - Bart Steenhaut in De Morgen?
U zegt dat muziek u eigenlijk niet zo bijzonder interesseert?
Laat dan maar zitten hoor, uw bezoek aan goddeau.
Of ik een egoprobleem heb?
Wel, uitgerekend die vraag houdt mij in deze kwestie het meest bezig.
En ook wel: is goddeau mijn team? Ben ik een (slechte) teamspeler?
Is er iets dat ik niet begrijp?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten