Bangkok

E.,

Dat ik helemaal naar Bangkok zou reizen om niet opnieuw naar de VDAB te moeten gaan, ik had het ook niet verwacht. Tot voor drie dagen geleden dus, toen ik mijn ticket boekte bij SN Brussels Airlines. Vannacht ben ik dan vetrokken in Zaventem en nu zit ik hier in een internetcafé waar het krioelt van de Thaise mieren, waarmee ik bedoel: het Thaise volk dat op een doordeweekse maandag blijkbaar niet op kantoor zit maar gewoon door de straten suist zonder duidelijk doel.

Werkzoekenden zouden ze standaard anti-depressiva moeten voorschrijven. Niks erger dan te willen werken, te kunnen werken en niet de kans krijgen om te werken. Ze gingen mij bellen, maar ze belden mij niet. Ik belde hen, maar ze namen niet op. Ik mailde hen, maar ze mailden niet terug. Ik belden hen nog eens, het was antwoordapparaat. Ik sprak iets in, de lijn werd verbroken. Ik ging naar mijn jobcoach en die herkende mij niet meer. Ze herinnerde zich mijn naam noch mijn gezicht. Ze zei dat ze niks voor mij kon doen.

Dus wat doe ik in Bangkok en wat ben ik van plan? Meteen extreem: ik ga me laten ombouwen tot een kathoey. Verder wil ik daar voorlopig liever niks over zeggen.

Of ik gelukkig ben? Niet al te. Maar, zeg ik soms tegen iemand die zo'n advies kan gebruiken: het enige wat je daar aan kan doen is dingen ondernemen, anders hang je je beter gewoon op. Daarom dus Bangkok.

Intussen zitten mijn vijftien minuten internet er hier zo goed als op. Snel dus nog even mijn moeder een mailtje sturen om te zeggen dat ik in Thailand ben en niet in Oostduinkerke zoals ik haar had verteld toen ik zei dat ik er eventjes tussenuit moest.

Hopelijk loopt alles hier los en is het Engels van de gemiddelde Thai iets beter dan dat van de uitbater van dit, wat ik nog het best kan omschrijven als een, hutje.

Binnenkort wellicht meer details, zeker niet ongerust zijn en blijf ze vooral jazzen,

Ali