Fuck Coldplay

Helaas. Ik behoor nog niet tot het soort muziekliefhebber die geheel probleemloos aan 'Mylo Xyloto' voorbij kan gaan. Helaas. Nee, ik vind het nodig er recensies over te lezen, er een interview met Chris Martin op na te lezen, te weten dat de man zelfmoordneigingen krijgt van zijn eigen gekweel en er op Facebook een clevere, Coldplay niets ontziende status aan te weiden. En dat alles om mijn punt te maken, voor mezelf en voor iedereen die het horen wil: dat Coldplay tegenwoordig een gedrocht is.

In plaats van mij te concentreren op wat wél goed is. Wat ik ook doe, maar toch. Sneller dan mijn vrienden te vertellen dat ik de laatste dagen veel naar Peter Broderick luister en dat ik dat mooi vind, zal ik zeggen dat Chris Martin in een interview gezegd heeft dat hij zelfmoord wilde plegen na de opnames van 'Wat zonder twijfel de meest aanstellerige titel van 2011 zal blijven', en dat hij dat vooral had moeten doen met het oog op de tournee die nog zal volgen. Net alsof ik last zal hebben van die tournee of van de mensen die er naartoe gaan. Niet dus. Maar zelfs in die wetenschap zal ik blijven kermen dat Coldplay me stoort en opmerken dat Fedde - 'Put Your Hands Up For Detroit' - Le Grand hun voorprogramma zal doen. Wederom: alsof mij dat iets uitmaakt. Onbegrip en de daaraan gekoppelde onverdraagzaamheid zijn misschien wel mijn grootste problemen. Want al neutende over Coldplay, heb ik het dus niet over Peter Broderick.

Nu, voor dat laatste bestaan natuurlijk ook wel logische redenen. Niet iedereen kent Peter Broderick maar wel Coldplay. Ik bedoel: de laatste weken begon ik een aantal keren over 'The Tree of Life' en 'Melancholia', maar als de mensen tot wie ik me richt die films niet hebben gezien is het gesprek erover snel voorbij. Dat is niet rààr. En ook: negatief doen is veel makkelijker dan positief doen. Voor mij alleszins. En daar moet ik mee opletten. Want zo verlies ik mijn tijd met 'Mylo Xyloto', waar ik overigens nooit van m'n leven naar zal luisteren, in plaats van Peter Broderick aan te prijzen en te zeggen dat die muziek mij wél gelukkig maakt. Maar dat heb ik hierboven al allemaal gezegd.

Helaas. Ik behoor dus (nog) niet tot het soort muziekliefhebber die geheel probleemloos aan 'Mylo Xyloto' voorbij kan gaan. Helaas. Ik ben ook niet iemand die zich op één genre concentreert en van daaruit al het overige uit het oog verliest. Wellicht kan ik Coldplay ook dààrom niet loslaten. Nee, ik ben een 'generalist' die zijn oren in principe voor alles openstelt. Dat gaat dan van intimistische pianomuziek tot - wat heb ik momenteel nog zoal rond mij liggen? - 'Dubnobasswithmyheadman' van Underworld, een oude cd van Incubus godbetert en 'Psychocandy' van The Jesus and Mary Chain. Ook heb ik de afgelopen dagen veel naar oude Spice Girls-clips gekeken op YouTube, maar daar vind ik niks fouts aan. Dat zijn de Spice Girls en die waren duidelijk in wat ze deden: onnozele liedjes inlippen, maar al bij al wel vrolijk en onschuldig. En dat is anders bij Coldplay: die zijn onduidelijk. Eerst waren ze goed en was ik blij dat ze er waren, daarna werden ze slecht en kon ik gewoon niet begrijpen waarom ze deden wat ze deden. Van mensen wiens muziek ik hou, denk ik altijd dat ze met mij op één lijn zitten, en als ze dan zo'n streken uithalen zoals Coldplay met mij, dan heeft dat omzeggens hetzelfde effect als een vriendin die me plots zou laten vallen voor een onnozelaar in een fout café.

Helaas. Uit al het voorgaande blijkt duidelijk dat ik dus (nog) niet behoor tot het soort muziekliefhebber die geheel probleemloos aan 'Mylo Xyloto' voorbij kan gaan. Ik weet ook niet of het er ooit nog van zal komen. Het zit niet echt in mijn karakter om me enkel op de goeie dingen te concentreren. En dat niet alleen met betrekking tot muziek.