On-demand-gedrag

'De Vlaamse media moeten zichzelf heruitvinden. Anders worden ze straks platgewalst door de Amerikaanse internetreuzen. "Jongeren willen geen jaar meer wachten tot 'True Blood' bij ons wordt uitgezonden," zegt nieuwe-mediagoeroe Jo Caudron.'

(platgewalst worden)

'In een nieuw boek schrijft [Caudron] dat de Vlaamse tv-zenders voor hun voortbestaan moeten vrezen (...) Uitgesteld kijken met de Belgacom- of Telenetdecoder is volgens Caudron een zwaar onderschat gevaar.'

(vrees - gevaar)

"We hebben nu een generatie jonge kijkers die on-demand-gedrag vertonen."

"Zoals [de Vlaamse zenders] nu bezig zijn, is het goed mogelijk dat [het grootste deel van inkomsten] naar het buitenland vloeit, (...). En nog erger Misschien gaat Studio 100 binnen een jaar in Amerika zijn programma's op een server opladen, om het via Apple te verkopen aan Belgen. Dan kijkt mijn dochter naar 'Mega Mindy' via Apple, zonder dat de plaatselijke media-industrie, op Studio 100 zelf na, er iets aan heeft."

(verergering)

"[De Vlaamse mediaspelers] moeten nu de ernst van de situatie inzien. En ik denk dat ze dat ook doen: elk mediahuis beseft dat de dreiging sneller op ons afkomt dan ooit tevoren."

(dreiging)

Bovenstaande citaten heb ik uit een interview met Jo Caudron uit De Standaard van vorig weekend geplukt. Wie Jo Caudron is, hebt u hierboven al kunnen lezen, een 'nieuwe media-goeroe'. Encyclo.nl leert mij dat een goeroe een 'gezaghebbende (spirituele) leider is'. En dat is Jo Caudron voor de Vlaamse media. We zullen de dramatische situatie waarin het Vlaamse televisielandschap zich bevindt dan ook bijzonder ernstig nemen.

Ik lees in dit artikel dat iPads, digitale kanalen en andere decoders de Vlaamse televisiezenders in moeilijke papieren zullen brengen. Dat is problematisch. Jo Caudron trekt aan de alarmbel nu de meubelen nog gered kunnen worden. Maar straks is het onherroepelijk te laat en kunnen de Vlaamse zenders hun kosten niet langer terugverdienen. Caudron geeft het niet graag toe, maar hij ziet de situatie somber in.

Want de Vlaamse media zouden weleens platgewalst kunnen worden. Wat betekent dat concreet? Dat er een hoop ontslagen zullen vallen bij VRT, VMMa en SBS? De Vlaamse media zouden immers geen geld meer kunnen halen uit reclame omdat deze middels digiboxen e.a. kan geskipt worden. Als dat zo is en de Vlaamse mediaconsument is zich daarvan bewust, dan is het toch de Vlaamse mediaconsument zelf die de Vlaamse media platwalst? Terwijl de nieuwe 'tools' in dit artikel de pletwals schijnen te zijn.

Dat brengt mij bij het schitterende begrip 'on-demenad-gedrag'. Jonge kijkers die 'on-demand-gedrag vertonen'. Klinkt alsof meneer Caudron geëxperimenteerd heeft met muizen. De conclusie is schrikbarend. Vrees. Gevaar. Opnieuw: het voortbestaan van de klassieke media wordt bedreigd en de oorzaak daarvoor wordt gelegd bij die nieuwe 'tools' die de hele boel naar een next level tillen.

Alsof dat 'on-demand-gedrag' als een opzichzelfstaand gegeven dan niet problematisch is. Dat de media daar aan tenonder zouden gaan is in feite totaal bijzaak. Het is het inhalige 'ik wil het nu'-gegeven dat veel erger is, maar daar wordt in de sérieux van dit artikel aan voorbij gegaan. Wat kan het mij schelen dat de klassieke tv-kanalen zouden vervangen worden door nieuwe media? Dat zal uiteindelijk toch niet gebeuren. Erger is dat mensen in deze snel-sneller-snelst-sfeer steeds inhaliger worden en steeds minder geduld lijken te hebben, tout court. Als het nu kan moet het nu. Niet straks, maar nu. Ik heb daar niet met betrekking tot de media, maar met betrekking tot de eigen psychologische persoonlijkheidsstructuur triestige dingen over gelezen. Over mensen die geen verlangen meer kennen en doorslaan als ze ergens op moeten wachten. Over mensen die uit hun lood geslagen zijn als ze eens een nee krijgen in plaats van de steeds door hen gewenste en verkregen ja. Over verwende mensen zonder ruggengraat kortom.

En als die mensen van de instant-voldoening dan het Vlaamse televisielandschap aan het wankelen brengen, wat is daar dan zo erg aan? Gevaar en dreiging, oppert Jo Caudron nog, maar ik zie het punt al lang niet meer. Dit artikel geeft een tendens weer, maar legt de vinger niet op de eigenlijke wonde. De kijker wordt gepamperd en het zijn de media die de kijker van nieuwe pampers moet voorzien. Wat een enge commerciële logica.

Laat ze maar doen, denk ik. Ik ben zelf eigenlijk helemaal niet mee met die hele nieuwe revolutie. Laatst beroerde ik voor het eerst een touch screen. Ik ken de iPhone, iPad, MacBook, Smartphone en BlacbBerry van naam maar niet van gebruik. Ik heb ook niet het gevoel dat ik iets mis. En persoonlijk ben ik zeer beducht voor on-demand-gedrag. Zo wil ik geen 'internet in mijn broekzak'. Het lijkt me immers bijzonder gevaarlijk om me in een sfeer te begeven waarin ik stande pede kan krijgen wat ik wil. De notie van verlangen bestaat dan niet meer en kunnen verlangen is heel belangrijk voor een mens. Daar zouden meer mensen bij moeten stilstaan.

De bergbeklimmer verlangt naar de top. Boven geniet hij van zijn prestatie en van het prachtige uitzicht. Daarna gaat hij weer naar beneden en is hij gelukkig. 'On-demanders' daarentegen blijven op de top zitten - het hoogst bereikbare. Maar die top gaat ook vervelen en de on-demander verlangt naar iets anders. Naar beneden gaan is echter geen optie want omlaag gaan is synoniem voor achteruitgang. En zo baalt de on-demander op de top die al lang niet meer top is.

De opwarming van de aarde is overigens ook een probleem dat om meer aandacht vraagt dan het instortende Vlaamse medialandschap. Want straks geen sneeuw meer op uw top, dan valt de wereld pas echt op uw kop.